Να "γεμίσουμε λίγο τις μπαταρίες μας"...
Να ανασυνταχθούμε...
Να συντονιστούμε...
Κόντρα στην μεγαλύτερη αντιλαϊκή επίθεση...
Με μαζικότερους και ενωτικούς αγώνες...
Για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής
Σάββατο 31 Ιουλίου 2010
ΜΙΚΡΗ ...ΑΠΟΔΡΑΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΗ
Να "γεμίσουμε λίγο τις μπαταρίες μας"...
Να ανασυνταχθούμε...
Να συντονιστούμε...
Κόντρα στην μεγαλύτερη αντιλαϊκή επίθεση...
Με μαζικότερους και ενωτικούς αγώνες...
Για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής
Τρίτη 27 Ιουλίου 2010
H ...άλλη πλευρά των ΜΜΕ
Πέμπτη 29 Ιουλίου 2010 και ώρα 11 το πρωί
συγκέντρωση διαμαρτυρίας μπροστά στο υπουργείο Εργασίας για την τροπολογία Λοβέρδου για ΟΜΕΔΕΝΩΣΙΣ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ ΗΜΕΡΗΣΙΩΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΩΝ ΑΘΗΝΩΝ
ΕΝΩΣΗ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ ΕΝΩΣΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΗΜΕΡΗΣΙΩΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΩΝ ΑΘΗΝΩΝ
ΕΝΩΣΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΗΜΕΡΗΣΙΩΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
ΕΝΩΣΗ ΤΕΧΝΙΚΩΝ ΗΜΕΡΗΣΙΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ ΑΘΗΝΩΝ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΛΙΘΟΓΡΑΦΩΝ
ΕΝΩΣΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΠΩΛΩΝ ΑΘΗΝΩΝ ΕΝΩΣΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΠΩΛΩΝ ΠΕΙΡΑΙΑ
ΕΝΩΣΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΩΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΩΝ ΑΘΗΝΩΝ
ΕΝΩΣΗ ΤΕΧΝΙΚΩΝ ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗ ΤΕΧΝΙΚΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΑΣ
ΕΝΩΣΗ ΦΩΤΟΡΕΠΟΡΤΕΡ ΕΛΛΑΔΟΣ
ΕΝΩΣΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ ΚΑΙ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ
ΕΝΩΣΗ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ ΕΝΩΣΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΗΜΕΡΗΣΙΩΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΩΝ ΑΘΗΝΩΝ
ΕΝΩΣΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΗΜΕΡΗΣΙΩΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
ΕΝΩΣΗ ΤΕΧΝΙΚΩΝ ΗΜΕΡΗΣΙΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ ΑΘΗΝΩΝ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΛΙΘΟΓΡΑΦΩΝ
ΕΝΩΣΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΠΩΛΩΝ ΑΘΗΝΩΝ ΕΝΩΣΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΠΩΛΩΝ ΠΕΙΡΑΙΑ
ΕΝΩΣΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΩΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΩΝ ΑΘΗΝΩΝ
ΕΝΩΣΗ ΤΕΧΝΙΚΩΝ ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗ ΤΕΧΝΙΚΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΑΣ
ΕΝΩΣΗ ΦΩΤΟΡΕΠΟΡΤΕΡ ΕΛΛΑΔΟΣ
ΕΝΩΣΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ ΚΑΙ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
Αθήνα, Δευτέρα 26 Ιουλίου 2010
Η Συντονιστική Επιτροπή αντιδρά στην λειτουργία του Υπουργείου ως «Υπουργείο Προστασίας Εργοδοτών» και καταγγέλλει την συμπεριφορά της πολιτικής ηγεσίας του, η οποία, με πρόσχημα την οικονομική κρίση, προωθεί ένα σχέδιο επιστροφής σε εργατικό Μεσαίωνα και εφαρμόζει μια πολιτική η οποία, με βεβαιότητα, οδηγεί στην κοινωνική αναταραχή και στην εξαθλίωση της ζωής μας.
Αυτή τη φορά ο υπουργός Εργασίας, προκλητικά, λίγες ώρες μόνο μετά την ανάκληση άλλων εξαγγελιών του για την κατάργηση του ΟΜΕΔ - ύστερα από την ομόθυμη και καθολική αντίδραση των συνδικαλιστικών Ενώσεων, «λύνει» το εργοδοτικό αίτημα από την πίσω πόρτα, επιχειρώντας να καταργήσει όλες τις αποφάσεις της Διαιτησίας-Μεσολάβησης, που δικαιώνουν Ενώσεις εργαζομένων στις διαφορές που έχουν με τους εργοδότες για τις αυξήσεις των ΣΣΕ.
Το εφαρμόζει:
• με αναδρομική ισχύ, σε μια περίοδο που ο πληθωρισμός αγγίζει το 6%,
• γνωρίζοντας ότι η νομοθετική κατάργηση του συνταγματικά κατοχυρωμένου θεσμού της Διαιτησίας είναι απροσχημάτιστη και αντισυνταγματική,
• με τρόπο προσβλητικό προς όλο το ανεξάρτητο σώμα Μεσολαβητών και Διαιτητών, ακυρώνοντας τις αποφάσεις τους,
• σε συνέχεια των εξυπηρετήσεων με την μαύρη εργασία, την υποαπασχόληση, την διευκόλυνση των απολύσεων,
• μετά την απόσυρση της ρύθμισης για το διαδίκτυο για να συνεχιστεί το πάρτι της φοροδιαφυγής και μαύρης εργασίας..
Συμμετέχουμε δυναμικά στη συγκέντρωση. Οι εργαζόμενοι δεν συναινούν σε μέτρα εναντίον τους.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΤΗΣ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ
ΤΩΝ ΣΥΝΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΕΝΩΣΕΩΝ ΣΤΑ Μ.Μ.Ε.
ΤΩΝ ΣΥΝΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΕΝΩΣΕΩΝ ΣΤΑ Μ.Μ.Ε.
Δευτέρα 26 Ιουλίου 2010
Το Σταθεροποιητικό Πρόγραμμα του 1985 και η ΣΣΕΚ
...Στην τότε διοίκηση της ΓΣΕΕ την απόλυτη πλειοψηφία είχε η ΠΑΣΚΕ (26 έδρες στις 45) και σοβαρές δυνάμεις η Αριστερά, καθώς η ΕΣΑΚ-Σ (η τότε παράταξη του ΚΚΕ) είχε 17 έδρες και το ΑΕΜ (η τότε παράταξη του ΚΚΕ εσ.) 2 έδρες.
...Στις 16/10/85 έγινε ολομέλεια της ΓΣΕΕ για την έγκριση των μέτρων της κυβέρνησης. Επτά μέλη της ΠΑΣΚΕ διαφώνησαν, η συνεδρίαση κατέληξε σε ισοψηφία και ξέσπασε κρίση στην ηγεσία της ΓΣΕΕ. Την επόμενη μέρα, ο Α. Παπανδρέου ανακοίνωσε τη διαγραφή των συνδικαλιστών από το ΠΑΣΟΚ. Τις επόμενες μέρες διασπάστηκε η ΠΑΣΚΕ. Το κομμάτι που διαφώνησε με την κυβέρνηση συγκρότησε τη ΣΣΕΚ (Σοσιαλιστική Συνδικαλιστική Εργατοϋπαλληλική Κίνηση).
...Το 1986 ο Σημίτης αναγκάστηκε να παραιτηθεί. Ο Α. Παπανδρέου αναγκάστηκε να υποχωρήσει και να πάει στις εκλογές του 1989 με το σύνθημα: «Τσοβόλα δώστα όλα» (ο Τσοβόλας είχε αναλάβει υπουργός Εθνικής Οικονομίας.
Τα παραπάνω είναι αποσπάσματα από άρθρο της Μαρίας Μπόλαρη «1985-87: Η ανατροπή του προηγούμενου Σταθεροποιητικού Προγράμματος ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ
Η ιδρυτική διακήρυξη της ΣΣΕΚ
ΣΣΕΚ ΙΔΡΥΤΙΚΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ 1986
Κυριακή 25 Ιουλίου 2010
Σάββατο 24 Ιουλίου 2010
ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΥΠΟΓΡΑΦΟΥΜΕ ΤΗ ΣΥΜΒΑΣΗ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ ΓΣΕΕ-ΣΕΒ-ΔΝΤ
ΣΥΛΛΟΓΗ ΥΠΟΓΡΑΦΩΝ ΑΠΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΕΥΡΥΤΕΡΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΤΟΜΕΑ
ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ ΤΗΣ ΤΡΟΙΚΑ
Η ΓΣΕΕ, το ανώτατο συνδικαλιστικό όργανο των εργαζομένων του ιδιωτικού και του ευρύτερου δημόσιου τομέα, με την υπογραφή της φετινής, τριετούς διάρκειας Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας (ΕΓΣΣΕ) συντάχθηκε με τις επιλογές κυβέρνησης – ΔΝΤ – ΕΕ και αποδέχθηκε τις επιταγές του μνημονίου αναιρώντας στην πράξη ακόμα κι αυτές τις δικές της «διακηρύξεις».
Με την υπογραφή της συντάσσεται με την εργοδοσία και αγνοεί τις μεγαλειώδεις απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων, που αντέδρασαν και αντιτίθενται στο μνημόνιο και στα μέτρα του.
Όλοι εμείς, εκλεγμένοι συνδικαλιστές του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, που υπογράφουμε παρακάτω, αν και εκλεχτήκαμε με διαφορετικά ψηφοδέλτια και κάτω από διαφορετικές πολιτικές αφετηρίες, ταχθήκαμε πριν και πάνω από κάθε κομματική εντολή, να υπακούμε στη φωνή, το δίκαιο και το συμφέρον των συναδέλφων μας. Επειδή θέλουμε να τους κοιτάμε στα μάτια, επειδή σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ και ο ΑΓΩΝΑΣ, είναι ο δικός μας μονόδρομος σε αντίθετη πορεία από τη συνεργασία και τη συνεννόηση με τον αντίπαλο που επέλεξε η συνδικαλιστική ηγεσία:
• Θεωρούμε απαράδεκτη τη νομιμοποίηση του μνημονίου από τους εκπροσώπους των εργαζομένων. Την απεμπόληση της προστασίας του εργατικού εισοδήματος και κάθε διεκδίκησης για τρία χρόνια με τη βούλα των εκπροσώπων μας. Ούτε ο θεσμός της ΕΓΣΣΕ διασώθηκε (οι ατομικές συμβάσεις έχουν γίνει κανόνας), ούτε ο 13ος και ο 14ος μισθός διαφυλάχθηκε (ο 13ος και ο 14ος μισθός των δημόσιων υπαλλήλων δεν ήταν τακτικές αποδοχές που εν μια νυκτί μετατράπηκαν σε επιδόματα;), ούτε αυξήσεις δίνονται (οι αυξήσεις 1,5% και 1,7% στα δύο επόμενα χρόνια δεν είναι δραματική μείωση, όταν σύμφωνα με όλους τους υπολογισμούς η ακρίβεια σε όλα τα βασικά είδη ανάγκης έχει πετσοκόψει πάνω από 25% το εργατικό εισόδημα;).
• Η υπογραφή αυτής της σύμβασης, που έκανε τον ΣΕΒ να τρίβει τα χέρια του από την ικανοποίηση, βρίσκεται σε ευθεία αν-αντιστοιχία με τις διαθέσεις των εργαζομένων και αυτοί που την υπέγραψαν δεν μας εκπροσωπούν.
• Η ενδοτική στάση της ΓΣΕΕ έχει αποθρασύνει τον Υπουργό Εργασίας κ. Λοβέρδο που δηλώνει στη Βουλή ότι θα φέρει νομοθετική διάταξη που θα καταργεί τις Συλλογικές συμβάσεις εργασίας που έχουν υπογραφεί μέχρι τώρα είτε μέσω ΟΜΕΔ είτε με απευθείας διαπραγματεύσεις και κινούνται σε ποσοστό αυξήσεων στα «υπερβολικά» ποσοστά των 1.5% και 2.0%. Καταργεί δηλαδή πραξικοπηματικά κάθε δυνατότητα των εργαζομένων να υπογράφουν Συλλογικές Συμβάσεις με του εργοδότες με οποιοδήποτε τρόπο. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της εγκληματικής στάσης της ΓΣΕΕ όλο αυτό το διάστημα.
• Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ καταλύοντας κάθε έννοια αυτονομίας του συνδικαλιστικού κινήματος, λειτούργησε ως κυβερνητικός υπάλληλος σε διατεταγμένη υπηρεσία. Με τις επιλογές της συντάχθηκε με το κοινό μέτωπο κυβέρνησης – κεφαλαίου – τρόικας.
• Ο εργαζόμενος λαός έδειξε το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουν οι συνδικαλιστικοί του εκπρόσωποι με τις εδώ και έξι μήνες κινητοποιήσεις του, με τα συλλαλητήρια, τις πορείες, τις απεργίες, ιδιαίτερα με την μεγαλύτερη μεταπολιτευτικά εργατική κινητοποίηση της 5ης Μάη.
• ΔΗΛΩΝΟΥΜΕ αποφασισμένοι να δώσουμε τον πρώτο λόγο στους αγώνες των εργαζομένων, να συμβάλουμε στην κλιμάκωση τους, για ανατροπή του μνημονίου και των μέτρων του, για πραγματικές αυξήσεις και συλλογικές συμβάσεις που να ανταποκρίνονται στις ανάγκες των εργαζομένων.
ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ ΤΗΣ ΤΡΟΙΚΑ
Η ΓΣΕΕ, το ανώτατο συνδικαλιστικό όργανο των εργαζομένων του ιδιωτικού και του ευρύτερου δημόσιου τομέα, με την υπογραφή της φετινής, τριετούς διάρκειας Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας (ΕΓΣΣΕ) συντάχθηκε με τις επιλογές κυβέρνησης – ΔΝΤ – ΕΕ και αποδέχθηκε τις επιταγές του μνημονίου αναιρώντας στην πράξη ακόμα κι αυτές τις δικές της «διακηρύξεις».
Με την υπογραφή της συντάσσεται με την εργοδοσία και αγνοεί τις μεγαλειώδεις απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων, που αντέδρασαν και αντιτίθενται στο μνημόνιο και στα μέτρα του.
Όλοι εμείς, εκλεγμένοι συνδικαλιστές του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, που υπογράφουμε παρακάτω, αν και εκλεχτήκαμε με διαφορετικά ψηφοδέλτια και κάτω από διαφορετικές πολιτικές αφετηρίες, ταχθήκαμε πριν και πάνω από κάθε κομματική εντολή, να υπακούμε στη φωνή, το δίκαιο και το συμφέρον των συναδέλφων μας. Επειδή θέλουμε να τους κοιτάμε στα μάτια, επειδή σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ και ο ΑΓΩΝΑΣ, είναι ο δικός μας μονόδρομος σε αντίθετη πορεία από τη συνεργασία και τη συνεννόηση με τον αντίπαλο που επέλεξε η συνδικαλιστική ηγεσία:
• Θεωρούμε απαράδεκτη τη νομιμοποίηση του μνημονίου από τους εκπροσώπους των εργαζομένων. Την απεμπόληση της προστασίας του εργατικού εισοδήματος και κάθε διεκδίκησης για τρία χρόνια με τη βούλα των εκπροσώπων μας. Ούτε ο θεσμός της ΕΓΣΣΕ διασώθηκε (οι ατομικές συμβάσεις έχουν γίνει κανόνας), ούτε ο 13ος και ο 14ος μισθός διαφυλάχθηκε (ο 13ος και ο 14ος μισθός των δημόσιων υπαλλήλων δεν ήταν τακτικές αποδοχές που εν μια νυκτί μετατράπηκαν σε επιδόματα;), ούτε αυξήσεις δίνονται (οι αυξήσεις 1,5% και 1,7% στα δύο επόμενα χρόνια δεν είναι δραματική μείωση, όταν σύμφωνα με όλους τους υπολογισμούς η ακρίβεια σε όλα τα βασικά είδη ανάγκης έχει πετσοκόψει πάνω από 25% το εργατικό εισόδημα;).
• Η υπογραφή αυτής της σύμβασης, που έκανε τον ΣΕΒ να τρίβει τα χέρια του από την ικανοποίηση, βρίσκεται σε ευθεία αν-αντιστοιχία με τις διαθέσεις των εργαζομένων και αυτοί που την υπέγραψαν δεν μας εκπροσωπούν.
• Η ενδοτική στάση της ΓΣΕΕ έχει αποθρασύνει τον Υπουργό Εργασίας κ. Λοβέρδο που δηλώνει στη Βουλή ότι θα φέρει νομοθετική διάταξη που θα καταργεί τις Συλλογικές συμβάσεις εργασίας που έχουν υπογραφεί μέχρι τώρα είτε μέσω ΟΜΕΔ είτε με απευθείας διαπραγματεύσεις και κινούνται σε ποσοστό αυξήσεων στα «υπερβολικά» ποσοστά των 1.5% και 2.0%. Καταργεί δηλαδή πραξικοπηματικά κάθε δυνατότητα των εργαζομένων να υπογράφουν Συλλογικές Συμβάσεις με του εργοδότες με οποιοδήποτε τρόπο. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της εγκληματικής στάσης της ΓΣΕΕ όλο αυτό το διάστημα.
• Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ καταλύοντας κάθε έννοια αυτονομίας του συνδικαλιστικού κινήματος, λειτούργησε ως κυβερνητικός υπάλληλος σε διατεταγμένη υπηρεσία. Με τις επιλογές της συντάχθηκε με το κοινό μέτωπο κυβέρνησης – κεφαλαίου – τρόικας.
• Ο εργαζόμενος λαός έδειξε το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουν οι συνδικαλιστικοί του εκπρόσωποι με τις εδώ και έξι μήνες κινητοποιήσεις του, με τα συλλαλητήρια, τις πορείες, τις απεργίες, ιδιαίτερα με την μεγαλύτερη μεταπολιτευτικά εργατική κινητοποίηση της 5ης Μάη.
• ΔΗΛΩΝΟΥΜΕ αποφασισμένοι να δώσουμε τον πρώτο λόγο στους αγώνες των εργαζομένων, να συμβάλουμε στην κλιμάκωση τους, για ανατροπή του μνημονίου και των μέτρων του, για πραγματικές αυξήσεις και συλλογικές συμβάσεις που να ανταποκρίνονται στις ανάγκες των εργαζομένων.
Τετάρτη 21 Ιουλίου 2010
ΟΧΙ ΠΙΑ ΑΛΛΗ ΛΙΤΟΤΗΤΑ
Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ
Ενθουσιασμένη ήταν προχθές η υπερσυντηρητική γερμανική εφημερίδα "Ντι Βελτ" σε κύριο άρθρο της με τη στάση του ΔΝΤ. "Η Ευρώπη έχει τον σωστό εταίρο", πανηγύριζε ήδη από τον τίτλο του άρθρου και ανέλυε το γιατί: "Το ΔΝΤ έχει πάνω απ' όλα την πολιτική ανεξαρτησία και την πείρα να κατευθύνει την επιβολή μέτρων λιτότητας από το εξωτερικό... Τέτοια αποτελεσματική πίεση δεν θα μπορούσε να ασκήσει η Κομισιόν της ΕΕ και ακόμη λιγότερο οι χώρες - μέλη του ευρώ, γιατί στην ευρωπαϊκή λέσχη μετρούν οι εθνικές διαθέσεις και οι πολιτικές συμμαχίες τουλάχιστον όσο και οι οικονομικοί παράγοντες" υπογράμμιζε η δεξιά γερμανική εφημερίδα.
Η ουγγρική κυβέρνηση όμως δεν κάμφθηκε, τουλάχιστον αρχικά, από τον εκβιασμό του ΔΝΤ. "Καταστήσαμε σαφές στους εταίρους μας ότι δεν υπάρχει θέμα συζήτησης πρόσθετων μέτρων λιτότητας" δήλωσε στην ουγγρική τηλεόραση μετά τη διακοπή των συνομιλιών με το ΔΝΤ ο υπουργός Οικονομικών Γκιέργκι Μάτολσι.
Το εξοργιστικό σε αυτή την ιστορία είναι ότι η εκβιαστική στάση του ΔΝΤ και της ΕΕ δεν βασίζονται, έστω και τυπικά, σε κάποια "αποτυχία" της Ουγγαρίας να πιάσει τους στόχους που της είχαν επιβάλει πριν καν αναλάβει τη διακυβέρνηση η κυβέρνηση Ορμπαν. Εκβιάζουν τους Ούγγρους γιατί τους ενοχλεί η "απείθαρχη" στάση της νέας ουγγρικής κυβέρνησης και κυρίως επειδή φοβούνται μήπως οι Ούγγροι δημιουργήσουν... "σχολή" απείθαρχων κρατών!
Τους ενόχλησε εξαιρετικά από πολιτική σκοπιά το "φτύσιμο" του Ούγγρου πρωθυπουργού προς την αντιπροσωπεία του ΔΝΤ προ δεκαημέρου, όταν τα μέλη της που ταξίδευαν από την Ουάσινγκτον στη Βουδαπέστη δεν μπόρεσαν να συναντηθούν μαζί του, γιατί αυτός είχε φύγει για να πάει... στη Νότιο Αφρική για να παρακολουθήσει ποδόσφαιρο!
Ο πραγματικός λόγος όμως που προκλήθηκε ξαφνικά όλος αυτός ο συναγερμός του ΔΝΤ και της ΕΕ εναντίον της Ουγγαρίας είναι άλλος: η κυβέρνηση Ορμπαν αποφάσισε να επιβάλει έκτακτη εισφορά για τρία τουλάχιστον χρόνια στις τράπεζες και τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα εν γένει! Εθιξε έτσι τα άγια των αγίων της ΕΕ!
Κάτι είπαν οι του ΔΝΤ ότι η Ουγγαρία πρέπει να εξοικονομήσει φέτος ένα πρόσθετο ποσό κοντά στο ένα δισεκατομμύριο ευρώ για να μειώσει το έλλειμμα στο 3,8% του ΑΕΠ και ως εκ τούτου συνέστησαν νέα μέτρα λιτότητας, αλλά η ουγγρική κυβέρνηση τους την έφερε. Αποφάσισε να επιβάλει έκτακτη εισφορά ύψους 0,45% στον τζίρο των τραπεζών κατά τη διάρκεια του 2009, οπότε έτσι οι τράπεζες θα καταβάλουν 700 εκατομμύρια ευρώ και θα γλιτώσει ο κόσμος τη λιτότητα!
Υπάρχει ένα ακόμη μυστικό που έκανε έξαλλους τους γραφειοκράτες της ΕΕ και κάποιους Ευρωπαίους ηγέτες: καθώς το 80% του ουγγρικού τραπεζικού συστήματος ελέγχεται από ξένους σε πρώτη γραμμή τους Αυστριακούς και στη συνέχεια τους Γερμανούς, την έκτακτη εισφορά θα την πληρώσουμε ουσιαστικά οι... Ευρωπαίοι τραπεζίτες! Εκτακτη κίνηση των Ούγγρων.
Παράλληλα η δεξιά κυβέρνηση της Βουδαπέστης είναι αποφασισμένη να εξαρθρώσει ολόκληρο τον μηχανισμό ανθρώπων που έχει στηθεί την τελευταία δεκαετία και υπηρετεί τα συμφέροντα των Ευρωπαίων και να τον αντικαταστήσει με δικούς της ανθρώπους, οι οποίοι φυσικά σε λίγο θα κάνουν τα ίδια και θα πλουτίσουν κι αυτοί απομυζώντας ευρωπαϊκά κεφάλαια και πόρους, με θεμιτά και αθέμιτα μέσα.
Η διαδικασία αυτή, η οποία φυσικά διεξάγεται με κάθε άλλο παρά δημοκρατικό τρόπο και στόχους, εκνευρίζει την ΕΕ γιατί αποδιαρθρώνει μηχανισμούς που χρειάστηκαν χρόνια να χτιστούν και παράλληλα εξακοντίζει στα ύψη το κόστος άμεσης ή έμμεσης εξαγοράς των νέων μηχανισμών της ουγγρικής Δεξιάς από τους Ευρωπαίους.
ΜΑΧΗ
Για το κεφάλι του διοικητή
Σφοδρότατη είναι η πολιτική αναμέτρηση της ΕΕ με την ουγγρική κυβέρνηση γύρω από την αντικατάσταση ή όχι του διοικητή της κεντρικής τράπεζας της Ουγγαρίας Αντρας Σίμορ. Ο πρωθυπουργός Ορμπαν προσπαθεί να τον διώξει θεωρώντας τον όργανο ξένων τραπεζικών συμφερόντων, αλλά αυτός αρνείται να παραιτηθεί και υπονομεύει συστηματικά την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης. Αυτή του περιέκοψε κατά... 75% (!) τον εξωφρενικό για τα ουγγρικά δεδομένα μισθό του -από 30.000 ευρώ τον μήνα του τον έκανε 7.500- προκαλώντας την ιερή αγανάκτηση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, η οποία δεν αντέχει να βλέπει τραπεζίτες στα κράτη - μέλη να υφίστανται τέτοια "μαρτύρια"...΄
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11826&subid=2&pubid=22044997
ΚΚΕ (μ-λ): ΑΠΟΧΗ, ΛΕΥΚΟ ή ΑΚΥΡΟ
Η θέση του για τις επερχόμενες τοπικές και περιφερειακές εκλογές.
Να στρέψουμε την πλάτη στον «Καλλικράτη»
Η Αθήνα οχυρώθηκε από τα προστατευτικά τείχη που εμπνεύστηκε και σχεδίασε ο αρχιτέκτονας Καλλικράτης, ο δημιουργός των μεγάλων έργων του δεύτερου μισού του 5ου π.Χ. αιώνα, ιστορική περίοδο των πόλεων κρατών, αλλά είμαστε στην εποχή που τα κράτη στην πλειονότητά τους (η κεντρική εξουσία) επιθυμούν να ελέγχουν και να διοικούν τις νέες πόλεις πιο αποτελεσματικά και να έχουν κυρίως επιτελικά καθήκοντα.
Ζούμε μια εποχή βαθιάς και πολύπλευρης κρίσης, κρίσης σε όλα τα πεδία. Αυτό σημαίνει ότι έρχονται ξεσπάσματα απρόβλεπτης έντασης και διάρκειας. Σε τέτοιες συνθήκες, λοιπόν, είναι επόμενο για το κράτος και την κεντρική εξουσία να πάρουν τα μέτρα τους. Μέτρα που να βοηθούν τη γενικευμένη επίθεση του συστήματος και να λειτουργούν ανασταλτικά προς τις πιέσεις και τις επιθέσεις που θα δεχθούν από τον εξοργισμένο λαό.
Ψηφίστηκε τελικά ο νόμος 3852/10 και «τέθηκε η Μεγάλη Σφραγίδα του κράτους» στις 4 Ιουνίου του 2010. Νόμος για τη «Νέα Αρχιτεκτονική της Αυτοδιοίκησης και της Αποκεντρωμένης Διοίκησης – πρόγραμμα Καλλικράτης» - έτσι ονομάστηκε ο νέος «Καποδίστριας». Με το νόμο αυτό συστήνονται και συγκροτούνται κατά 1/3 λιγότεροι δήμοι απ’ αυτούς που είχαν απομείνει μετά τον «Καποδίστρια», ενώ καταργούνται οι νομαρχίες και ορίζονται οι 13 περιφέρειες που υπήρχαν ως Τοπική Αυτοδιοίκηση δεύτερου βαθμού, με αιρετά περιφερειακά συμβούλια. Σ’ όλους τους παλιούς νομούς θα υπάρχει εκλεγμένος αντιπεριφερειάρχης που μαζί με τον περιφερειάρχη θ’ αποτελούν το ανώτερο όργανο της περιφέρειας και οι αρμοδιότητές τους θα είναι αυτές μιας «μικρής βουλής». Οι συνενωμένοι δήμοι θα ονομάζονται δημοτικές κοινότητες με αντίστοιχα ολιγάριθμα τοπικά συμβούλια και αντίστοιχες ολιγάριθμες αρμοδιότητες.
Το μακρύ χέρι όμως της κεντρικής εξουσίας δεν θα λείψει από αυτά τα γρανάζια και τα γραναζάκια της Τ.Α., γιατί θα υπάρχει ο περιφερειακός διοικητής, και η χώρα μας θα έχει επτά διοικητές που θα ελέγχουν ως προϊστάμενη αρχή και τους δύο βαθμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Υπάρχουν βέβαια και πολλά άλλα όργανα και αρμοδιότητες που μεταφέρονται στην Τοπική Αυτοδιοίκηση για ν’ απαλλαγεί η κεντρική διοίκηση από αυτά τα βαρίδια και να τα φορτώσει στους δήμους. Για παράδειγμα, δεν θα είναι μόνον η φύλαξη και η φροντίδα των σχολείων, αλλά οι περιφέρειες θα λειτουργούν ως εργοδότες και για τους δασκάλους και καθηγητές. Θα οφείλουν να παρέχουν πρωτοβάθμια περίθαλψη στους δημότες, θα επωμιστούν όλα τα έργα υποδομής και τη φροντίδα-αναβάθμιση του περιβάλλοντος. Ολα αυτά και άλλα πολλά, τα οποία απαιτούν σοβαρούς πόρους και μεγάλες δαπάνες, θα γίνουν με χρήματα που δεν θα φθάνουν από την κεντρική εξουσία, παρ’ ότι ο νόμος το προβλέπει, και θα υποχρεώνεται η Τοπική Αυτοδιοίκηση να επιβάλλει φόρους και τέλη που δεν θ’ αντέχουν οι πολίτες, οι οποίοι δεν θ’ αρκούνται πλέον μόνο στα… παράπονά τους στο δήμαρχο, αλλά θα ακολουθούν κι άλλα.
Αναμένονται κοινωνικοί αγώνες και ξεσηκωμοί όχι μόνο κατά της κεντρικής εξουσίας, αλλά και σε δημοτικά κλιμάκια. Ηδη, ενόψει των ευρωεκλογών της 7ης Νοέμβρη, δεν είναι λίγα τα μηνύματα που έρχονται από πολύ κόσμο και για πολλούς αποδέκτες. Οταν ο κάθε δήμος θα υποχρεωθεί και σε απολύσεις εργαζομένων του, τότε η αγανάχτηση των κατοίκων μπορεί να κορυφωθεί, γιατί οι λόγοι εναντίωσης στα καινούργια αρχιτεκτονήματα θα πολλαπλασιαστούν. Βέβαια, οι νέες διοικήσεις που θα προκύψουν θα θητεύσουν μόνον τριάμισι χρόνια, μιας και οι εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης θα συμπίπτουν με τις ευρωεκλογές. Κι επειδή οι ευρωεκλογές θα γίνουν σε τριάμισι χρόνια, έτσι και η πρώτη θητεία των αιρετών της Τ.Α. θα έχει αυτόν το χρόνο. Κανονικά η θητεία των αιρετών της Τ.Α. ορίζεται στα πέντε χρόνια από το νέο νόμο, όπως και των ευρωβουλευτών.
Οι μεγάλοι και ισχυροί δήμοι του Καλλικράτη θα φέρουν την αποξένωση του πολίτη από το θεσμό της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, ενώ εισάγουν την ιδιωτικοποίηση και την ιδιωτική πρωτοβουλία σ’ αυτές τις μεγάλες ανώνυμες εταιρίες στις οποίες θα μετατραπούν όχι μόνον οι δημοτικές επιχειρήσεις αλλά και οι ίδιοι οι δήμοι.
Ο νέος χάρτης της Τ.Α. επιβάλλεται μέσα σε συνθήκες επίθεσης του συστήματος και δηλώνει ταυτόχρονα και τη βαθιά κρίση που το παραδέρνει. Στη χώρα μας η αποκέντρωση και η περιφερειακή ανάπτυξη ξεκίνησε πράγματι από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους και με τον πρώτο κυβερνήτη Καποδίστρια μπροστά. Ομως, ποτέ μέχρι τα σήμερα δεν κατάφερε το σύστημα ν’ αναπτύξει την ύπαιθρο, τις πόλεις και γενικότερα τη χώρα. Είναι γιατί η εξάρτηση του τόπου μας δεν έπαψε ποτέ από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους και συνεπώς σήμερα, που με το Δ.Ν.Τ. και την Ε.Ε. η υποτέλεια της άρχουσας τάξης γίνεται μεγαλύτερη και αντίστοιχα μεγαλύτερη και η προσπάθεια να περάσει στο λαό η ιδέα ότι ο ραγιαδισμός είναι μια αρετή του έθνους, σήμερα λοιπόν μπορούμε να φαντασθούμε πόσο κωμικοτραγική γίνεται η ιδέα της αποκεντρωμένης διοίκησης και της περιφερειακής ανάπτυξης.
Ερήμωσε και θα ερημώσει ακόμα περισσότερο η ελληνική ύπαιθρος, και η απάντηση της άρχουσας τάξης σ’ αυτό ήταν ο «Καποδίστριας». Σε ερήμωση οδηγείται και η όποια βιομηχανική-βιοτεχνική-μεταποιητική παραγωγή, και η απάντηση που δίνεται, πάλι από την άρχουσα τάξη, είναι ο «Καλλικράτης». Οψώμεθα, όμως, εις Φιλίππους!
Τα κόμματα μπροστά στις εκλογές του «Καλλικράτη»
Ο «Καλλικράτης» είναι το ρούχο που κόπηκε και ράφτηκε όχι μόνο για να εξυπηρετήσει την άρχουσα τάξη και τα αφεντικά της. Κόπηκε και ράφτηκε για να εξυπηρετήσει και τα κόμματα της αστικής τάξης και τους μηχανισμούς τους. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ αντιπαρατέθηκαν στη συζήτηση για την ψήφιση του νόμου και έδωσαν με επιτυχία την παράσταση που οι συνθήκες και οι περιστάσεις επιβάλλουν. Η διαφορά τους δεν ήταν σ’ αυτά που ο «Καλλικράτης» προβλέπει, αλλά στο λεγόμενο «χωροταξικό», δηλαδή ποιοι δήμοι θα συνενωθούν με ποιους και ποιες εκλογικές σκοπιμότητες θα εξυπηρετήσουν. Σ’ αυτήν την εξυπηρέτηση το ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση θέλησε να φάει όλη την πίτα μόνο του, κι εκεί αντέδρασε η Ν.Δ. Ομως, ύστερα από παζάρια, προέκυψε το γνωστό των δύο κομμάτων: η ΝΔ να καταγγέλλει τον «Καλλικράτη» και μετά, ως κυβέρνηση, να τον συνεχίσει με μεγαλύτερη επίθεση στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Ετσι, επιτέλους να προκύψει μια Τοπική Αυτοδιοίκηση που να μην είναι ούτε Τοπική ούτε Αυτοδιοίκηση. Κι αυτό θα γεννηθεί ως νέα πόλη σ’ όλη την επικράτεια, σύμφωνα με τα σχέδιά τους.
Και σε ζητήματα εκλογικής διαδικασίας, όπως και σε άλλα, προέκυψαν διαφωνίες. Το αν ο πλειοψηφών συνδυασμός θα εκλέγεται με το 42% ή με το 50%+1, κι αυτό ήταν θέμα αντιπαράθεσης και ψηφίστηκε τελικά το δεύτερο. Ετσι, το πιο πιθανό είναι να έχουμε επαναληπτικές εκλογές στους περισσότερους δήμους της χώρας μας.
Σ’ ό,τι αφορά τους υποψήφιους δημάρχους και περιφερειάρχες, έχουμε τις γνωστές ζυμώσεις των δύο μεγάλων κομμάτων - κόμματα που εμφανίζονται ως οι μοναδικοί μνηστήρες των αιρετών περιφερειαρχών και των περισσότερων δήμων, για να μην πούμε και όλων των δήμων.
Θα μπορούσαν να σημειωθούν κι εκπλήξεις, με δεδομένη την αγανάχτηση και την οργή των δημοτών κατά των δύο μεγάλων κομμάτων. Ομως, για να συμβεί κάτι τέτοιο θα έπρεπε η Αριστερά να κινηθεί πραγματικά με τη λογική της δημιουργίας κινήματος και όχι της κομματικής προβολής. Το πραγματικό αριστερό–κομμουνιστικό κόμμα υποτάσσεται στην υπόθεση του λαϊκού κινήματος και δεν επιδιώκει την υποταγή του λαϊκού κινήματος στην κομματική υπόθεση.
Ετσι, το ΚΚΕ, στο πλαίσιο της «αντίθεσής» του κατά του συστήματος, έκανε και τη δική του «επίθεση ενότητας» προς τις λαϊκές δυνάμεις. Οποιος πιστός επιθυμεί ας προσέλθει στις γραμμές μου κι εγώ θα του επιτρέψω να με… χειροκροτήσει. Κι επειδή ανυπομονεί γι’ αυτήν τη… συμμαχία, ανακοινώνει πρωτίστως υποψηφίους του για περιφερειάρχες και ακολουθούν οι υποψήφιοι δήμαρχοι. Το ΚΚΕ προχωρεί ακάθεκτο στη γραμμή που έχει χαράξει εδώ και πολύ καιρό και σαγηνεύεται με την ιδέα ότι σ’ αυτές τις συνθήκες είναι δυνατόν ν’ ανέβει το ποσοστό του. Ανεβάζοντας το ποσοστό του, έχει την πρώτη κατανομή εδρών και την κατάκτηση κάποιων εδρών στα συμβούλια, πράγμα που ευελπιστεί να το κρατήσει μέσα στο αστικό παιχνίδι.
Εξάλλου στη Δυτική Ευρώπη και ιδιαίτερα μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, σε πολλές πόλεις οι περιφέρειες, ως μικρές βουλές, ανέπτυξαν μια οικονομική δραστηριότητα με αποτελέσματα σπουδαίου επιχειρηματικού κέρδους – γιατί να μη συμβεί αυτό και στην «Ψωροκώσταινα», μιας και δεν μας λείπει καμιά αρετή… κέρδους.
Αντί το ΚΚΕ να βγει από τη μικροκομματική του λογική και αντίληψη και να «εκμεταλλευτεί» την υπόθεση «Καλλικράτη» για λογαριασμό του κινήματος, έκανε το αντίθετο. Κάτι τέτοιο πέτυχε η ΕΔΑ το 1958, όταν κατάφερε να μετατρέψει ένα νόμο που εξοστράκιζε την Αριστερά από την πολιτική σκηνή σε μπούμερανγκ για τους τότε «αρχιτέκτονες» του συστήματος, που εμπνεύσθηκαν και εφάρμοσαν ένα νόμο αποκλεισμού. Κι ενώ το ίδιο κάνει και σήμερα η άρχουσα τάξη, το ΚΚΕ, όπως κι όλη η Αριστερά, αδυνατεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να προχωρήσει στη χάραξη ενός νέου δρόμου ανάτασης και προοπτικής του λαϊκού κινήματος.
Τι να πει κανείς για το Συνασπισμό και τον ΣΥΡΙΖΑ με βάση τις τελευταίες εξελίξεις, την αποχώρηση του Κουβέλη καθώς και ό,τι προηγήθηκε και ακολούθησε. Η απογοήτευση που δημιουργείται σε μέλη και οπαδούς του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ και με τη γραμμή πλεύσης που χαράσσει δεν αφήνει και πολλά περιθώρια για σκέψεις ελπίδας και έκφρασης των μαχητικών διαθέσεων του λαού.
Η κατάσταση δεν είναι καλύτερη και στον εξωκοινοβουλευτικό αριστερό χώρο – οι «απόλυτες αλήθειες» που κυκλοφορούν είναι περισσότερες από τις οργανώσεις του χώρου. Αυτό ασφαλώς δεν είναι καθόλου καλό στοιχείο για την όποια εκκίνηση της οποιασδήποτε διαδικασίας εξόδου από το βάλτωμα. «Βάλτοι» υπήρχαν πάντα, όπως υπήρξαν κι έξοδοι από αυτούς. Σήμερα όμως κάτι τέτοιο δεν διαγράφεται στον ορίζοντα, και έγκειται στη δημιουργικότητα και την πρωτοβουλία αγωνιστών, ενταγμένων και μη, που έχουν το σθένος και το κουράγιο να οργανώσουν στους χώρους που ζουν και δουλεύουν εστίες αντίστασης και πάλης.
Στο επόμενο διάστημα θα δοθούν όχι λίγες ευκαιρίες για μεγάλους αγώνες και ξεσπάσματα. Γιατί τα προβλήματα του λαού είναι ήδη μεγάλα και σοβαρά και προμηνύεται περαιτέρω χειροτέρευση σε όλα τα πεδία. Η κοινή δράση δεν θα είναι μια απλή πολιτική πρόταση, αλλά μια αδήριτη καθημερινή ανάγκη για το προχώρημα του οποιουδήποτε αγώνα.
Εμείς ως ΚΚΕ (μ-λ) αυτούς τους αγώνες προσδοκούμε και σ’ αυτούς θα προσπαθήσουμε να δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας. Με τα δεδομένα της σημερινής κατάστασης πραγμάτων και με τις ελάχιστες ή ανύπαρκτες σοβαρές προϋποθέσεις παρουσίας στην εκλογική αναμέτρηση της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας Τοπικής Αυτοδιοίκησης, κρίνουμε ότι η ΑΠΟΧΗ, το ΛΕΥΚΟ ή το ΑΚΥΡΟ είναι μια πολιτική ψήφος που έχει νόημα και θαρρούμε πως έχει και απήχηση. Δεν κρίνουμε ότι είναι η συμμετοχή στις εκλογές είναι το «μάννα εξ ουρανού» κι οπότε οι εκλογές, οι όποιες εκλογές, θα πρέπει ν’ αποτελούν το προνομιακό πεδίο έκφρασης και κινητοποίησης των λαϊκών δυνάμεων. Οι πραγματικές λαϊκές ανάγκες γεννούν τους πραγματικούς λαϊκούς αγώνες και σ’ αυτούς και μόνο σ’ αυτούς έχουμε εμπιστοσύνη.
Η επόμενη μέρα του «Καλλικράτη» θα είναι η έναρξη μιας νέας εποχής για την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Θα είναι το κάλεσμα προς όλους αυτούς που θέλουν ν’ ακούσουν για την αναγκαιότητα του σήμερα, για τις σημερινές «των Ελλήνων τις κοινότητες» που δεν θα καλύπτονται από τις «δημοτικές κοινότητες» του νέου νόμου περί Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Θα είναι το κάλεσμα προς όλους αυτούς που επιθυμούν να έχουν ΑΥΤΟ-διοίκηση στον τόπο τους.
Να στρέψουμε την πλάτη στον «Καλλικράτη»
Η Αθήνα οχυρώθηκε από τα προστατευτικά τείχη που εμπνεύστηκε και σχεδίασε ο αρχιτέκτονας Καλλικράτης, ο δημιουργός των μεγάλων έργων του δεύτερου μισού του 5ου π.Χ. αιώνα, ιστορική περίοδο των πόλεων κρατών, αλλά είμαστε στην εποχή που τα κράτη στην πλειονότητά τους (η κεντρική εξουσία) επιθυμούν να ελέγχουν και να διοικούν τις νέες πόλεις πιο αποτελεσματικά και να έχουν κυρίως επιτελικά καθήκοντα.
Ζούμε μια εποχή βαθιάς και πολύπλευρης κρίσης, κρίσης σε όλα τα πεδία. Αυτό σημαίνει ότι έρχονται ξεσπάσματα απρόβλεπτης έντασης και διάρκειας. Σε τέτοιες συνθήκες, λοιπόν, είναι επόμενο για το κράτος και την κεντρική εξουσία να πάρουν τα μέτρα τους. Μέτρα που να βοηθούν τη γενικευμένη επίθεση του συστήματος και να λειτουργούν ανασταλτικά προς τις πιέσεις και τις επιθέσεις που θα δεχθούν από τον εξοργισμένο λαό.
Ψηφίστηκε τελικά ο νόμος 3852/10 και «τέθηκε η Μεγάλη Σφραγίδα του κράτους» στις 4 Ιουνίου του 2010. Νόμος για τη «Νέα Αρχιτεκτονική της Αυτοδιοίκησης και της Αποκεντρωμένης Διοίκησης – πρόγραμμα Καλλικράτης» - έτσι ονομάστηκε ο νέος «Καποδίστριας». Με το νόμο αυτό συστήνονται και συγκροτούνται κατά 1/3 λιγότεροι δήμοι απ’ αυτούς που είχαν απομείνει μετά τον «Καποδίστρια», ενώ καταργούνται οι νομαρχίες και ορίζονται οι 13 περιφέρειες που υπήρχαν ως Τοπική Αυτοδιοίκηση δεύτερου βαθμού, με αιρετά περιφερειακά συμβούλια. Σ’ όλους τους παλιούς νομούς θα υπάρχει εκλεγμένος αντιπεριφερειάρχης που μαζί με τον περιφερειάρχη θ’ αποτελούν το ανώτερο όργανο της περιφέρειας και οι αρμοδιότητές τους θα είναι αυτές μιας «μικρής βουλής». Οι συνενωμένοι δήμοι θα ονομάζονται δημοτικές κοινότητες με αντίστοιχα ολιγάριθμα τοπικά συμβούλια και αντίστοιχες ολιγάριθμες αρμοδιότητες.
Το μακρύ χέρι όμως της κεντρικής εξουσίας δεν θα λείψει από αυτά τα γρανάζια και τα γραναζάκια της Τ.Α., γιατί θα υπάρχει ο περιφερειακός διοικητής, και η χώρα μας θα έχει επτά διοικητές που θα ελέγχουν ως προϊστάμενη αρχή και τους δύο βαθμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Υπάρχουν βέβαια και πολλά άλλα όργανα και αρμοδιότητες που μεταφέρονται στην Τοπική Αυτοδιοίκηση για ν’ απαλλαγεί η κεντρική διοίκηση από αυτά τα βαρίδια και να τα φορτώσει στους δήμους. Για παράδειγμα, δεν θα είναι μόνον η φύλαξη και η φροντίδα των σχολείων, αλλά οι περιφέρειες θα λειτουργούν ως εργοδότες και για τους δασκάλους και καθηγητές. Θα οφείλουν να παρέχουν πρωτοβάθμια περίθαλψη στους δημότες, θα επωμιστούν όλα τα έργα υποδομής και τη φροντίδα-αναβάθμιση του περιβάλλοντος. Ολα αυτά και άλλα πολλά, τα οποία απαιτούν σοβαρούς πόρους και μεγάλες δαπάνες, θα γίνουν με χρήματα που δεν θα φθάνουν από την κεντρική εξουσία, παρ’ ότι ο νόμος το προβλέπει, και θα υποχρεώνεται η Τοπική Αυτοδιοίκηση να επιβάλλει φόρους και τέλη που δεν θ’ αντέχουν οι πολίτες, οι οποίοι δεν θ’ αρκούνται πλέον μόνο στα… παράπονά τους στο δήμαρχο, αλλά θα ακολουθούν κι άλλα.
Αναμένονται κοινωνικοί αγώνες και ξεσηκωμοί όχι μόνο κατά της κεντρικής εξουσίας, αλλά και σε δημοτικά κλιμάκια. Ηδη, ενόψει των ευρωεκλογών της 7ης Νοέμβρη, δεν είναι λίγα τα μηνύματα που έρχονται από πολύ κόσμο και για πολλούς αποδέκτες. Οταν ο κάθε δήμος θα υποχρεωθεί και σε απολύσεις εργαζομένων του, τότε η αγανάχτηση των κατοίκων μπορεί να κορυφωθεί, γιατί οι λόγοι εναντίωσης στα καινούργια αρχιτεκτονήματα θα πολλαπλασιαστούν. Βέβαια, οι νέες διοικήσεις που θα προκύψουν θα θητεύσουν μόνον τριάμισι χρόνια, μιας και οι εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης θα συμπίπτουν με τις ευρωεκλογές. Κι επειδή οι ευρωεκλογές θα γίνουν σε τριάμισι χρόνια, έτσι και η πρώτη θητεία των αιρετών της Τ.Α. θα έχει αυτόν το χρόνο. Κανονικά η θητεία των αιρετών της Τ.Α. ορίζεται στα πέντε χρόνια από το νέο νόμο, όπως και των ευρωβουλευτών.
Οι μεγάλοι και ισχυροί δήμοι του Καλλικράτη θα φέρουν την αποξένωση του πολίτη από το θεσμό της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, ενώ εισάγουν την ιδιωτικοποίηση και την ιδιωτική πρωτοβουλία σ’ αυτές τις μεγάλες ανώνυμες εταιρίες στις οποίες θα μετατραπούν όχι μόνον οι δημοτικές επιχειρήσεις αλλά και οι ίδιοι οι δήμοι.
Ο νέος χάρτης της Τ.Α. επιβάλλεται μέσα σε συνθήκες επίθεσης του συστήματος και δηλώνει ταυτόχρονα και τη βαθιά κρίση που το παραδέρνει. Στη χώρα μας η αποκέντρωση και η περιφερειακή ανάπτυξη ξεκίνησε πράγματι από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους και με τον πρώτο κυβερνήτη Καποδίστρια μπροστά. Ομως, ποτέ μέχρι τα σήμερα δεν κατάφερε το σύστημα ν’ αναπτύξει την ύπαιθρο, τις πόλεις και γενικότερα τη χώρα. Είναι γιατί η εξάρτηση του τόπου μας δεν έπαψε ποτέ από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους και συνεπώς σήμερα, που με το Δ.Ν.Τ. και την Ε.Ε. η υποτέλεια της άρχουσας τάξης γίνεται μεγαλύτερη και αντίστοιχα μεγαλύτερη και η προσπάθεια να περάσει στο λαό η ιδέα ότι ο ραγιαδισμός είναι μια αρετή του έθνους, σήμερα λοιπόν μπορούμε να φαντασθούμε πόσο κωμικοτραγική γίνεται η ιδέα της αποκεντρωμένης διοίκησης και της περιφερειακής ανάπτυξης.
Ερήμωσε και θα ερημώσει ακόμα περισσότερο η ελληνική ύπαιθρος, και η απάντηση της άρχουσας τάξης σ’ αυτό ήταν ο «Καποδίστριας». Σε ερήμωση οδηγείται και η όποια βιομηχανική-βιοτεχνική-μεταποιητική παραγωγή, και η απάντηση που δίνεται, πάλι από την άρχουσα τάξη, είναι ο «Καλλικράτης». Οψώμεθα, όμως, εις Φιλίππους!
Τα κόμματα μπροστά στις εκλογές του «Καλλικράτη»
Ο «Καλλικράτης» είναι το ρούχο που κόπηκε και ράφτηκε όχι μόνο για να εξυπηρετήσει την άρχουσα τάξη και τα αφεντικά της. Κόπηκε και ράφτηκε για να εξυπηρετήσει και τα κόμματα της αστικής τάξης και τους μηχανισμούς τους. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ αντιπαρατέθηκαν στη συζήτηση για την ψήφιση του νόμου και έδωσαν με επιτυχία την παράσταση που οι συνθήκες και οι περιστάσεις επιβάλλουν. Η διαφορά τους δεν ήταν σ’ αυτά που ο «Καλλικράτης» προβλέπει, αλλά στο λεγόμενο «χωροταξικό», δηλαδή ποιοι δήμοι θα συνενωθούν με ποιους και ποιες εκλογικές σκοπιμότητες θα εξυπηρετήσουν. Σ’ αυτήν την εξυπηρέτηση το ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση θέλησε να φάει όλη την πίτα μόνο του, κι εκεί αντέδρασε η Ν.Δ. Ομως, ύστερα από παζάρια, προέκυψε το γνωστό των δύο κομμάτων: η ΝΔ να καταγγέλλει τον «Καλλικράτη» και μετά, ως κυβέρνηση, να τον συνεχίσει με μεγαλύτερη επίθεση στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Ετσι, επιτέλους να προκύψει μια Τοπική Αυτοδιοίκηση που να μην είναι ούτε Τοπική ούτε Αυτοδιοίκηση. Κι αυτό θα γεννηθεί ως νέα πόλη σ’ όλη την επικράτεια, σύμφωνα με τα σχέδιά τους.
Και σε ζητήματα εκλογικής διαδικασίας, όπως και σε άλλα, προέκυψαν διαφωνίες. Το αν ο πλειοψηφών συνδυασμός θα εκλέγεται με το 42% ή με το 50%+1, κι αυτό ήταν θέμα αντιπαράθεσης και ψηφίστηκε τελικά το δεύτερο. Ετσι, το πιο πιθανό είναι να έχουμε επαναληπτικές εκλογές στους περισσότερους δήμους της χώρας μας.
Σ’ ό,τι αφορά τους υποψήφιους δημάρχους και περιφερειάρχες, έχουμε τις γνωστές ζυμώσεις των δύο μεγάλων κομμάτων - κόμματα που εμφανίζονται ως οι μοναδικοί μνηστήρες των αιρετών περιφερειαρχών και των περισσότερων δήμων, για να μην πούμε και όλων των δήμων.
Θα μπορούσαν να σημειωθούν κι εκπλήξεις, με δεδομένη την αγανάχτηση και την οργή των δημοτών κατά των δύο μεγάλων κομμάτων. Ομως, για να συμβεί κάτι τέτοιο θα έπρεπε η Αριστερά να κινηθεί πραγματικά με τη λογική της δημιουργίας κινήματος και όχι της κομματικής προβολής. Το πραγματικό αριστερό–κομμουνιστικό κόμμα υποτάσσεται στην υπόθεση του λαϊκού κινήματος και δεν επιδιώκει την υποταγή του λαϊκού κινήματος στην κομματική υπόθεση.
Ετσι, το ΚΚΕ, στο πλαίσιο της «αντίθεσής» του κατά του συστήματος, έκανε και τη δική του «επίθεση ενότητας» προς τις λαϊκές δυνάμεις. Οποιος πιστός επιθυμεί ας προσέλθει στις γραμμές μου κι εγώ θα του επιτρέψω να με… χειροκροτήσει. Κι επειδή ανυπομονεί γι’ αυτήν τη… συμμαχία, ανακοινώνει πρωτίστως υποψηφίους του για περιφερειάρχες και ακολουθούν οι υποψήφιοι δήμαρχοι. Το ΚΚΕ προχωρεί ακάθεκτο στη γραμμή που έχει χαράξει εδώ και πολύ καιρό και σαγηνεύεται με την ιδέα ότι σ’ αυτές τις συνθήκες είναι δυνατόν ν’ ανέβει το ποσοστό του. Ανεβάζοντας το ποσοστό του, έχει την πρώτη κατανομή εδρών και την κατάκτηση κάποιων εδρών στα συμβούλια, πράγμα που ευελπιστεί να το κρατήσει μέσα στο αστικό παιχνίδι.
Εξάλλου στη Δυτική Ευρώπη και ιδιαίτερα μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, σε πολλές πόλεις οι περιφέρειες, ως μικρές βουλές, ανέπτυξαν μια οικονομική δραστηριότητα με αποτελέσματα σπουδαίου επιχειρηματικού κέρδους – γιατί να μη συμβεί αυτό και στην «Ψωροκώσταινα», μιας και δεν μας λείπει καμιά αρετή… κέρδους.
Αντί το ΚΚΕ να βγει από τη μικροκομματική του λογική και αντίληψη και να «εκμεταλλευτεί» την υπόθεση «Καλλικράτη» για λογαριασμό του κινήματος, έκανε το αντίθετο. Κάτι τέτοιο πέτυχε η ΕΔΑ το 1958, όταν κατάφερε να μετατρέψει ένα νόμο που εξοστράκιζε την Αριστερά από την πολιτική σκηνή σε μπούμερανγκ για τους τότε «αρχιτέκτονες» του συστήματος, που εμπνεύσθηκαν και εφάρμοσαν ένα νόμο αποκλεισμού. Κι ενώ το ίδιο κάνει και σήμερα η άρχουσα τάξη, το ΚΚΕ, όπως κι όλη η Αριστερά, αδυνατεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να προχωρήσει στη χάραξη ενός νέου δρόμου ανάτασης και προοπτικής του λαϊκού κινήματος.
Τι να πει κανείς για το Συνασπισμό και τον ΣΥΡΙΖΑ με βάση τις τελευταίες εξελίξεις, την αποχώρηση του Κουβέλη καθώς και ό,τι προηγήθηκε και ακολούθησε. Η απογοήτευση που δημιουργείται σε μέλη και οπαδούς του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ και με τη γραμμή πλεύσης που χαράσσει δεν αφήνει και πολλά περιθώρια για σκέψεις ελπίδας και έκφρασης των μαχητικών διαθέσεων του λαού.
Η κατάσταση δεν είναι καλύτερη και στον εξωκοινοβουλευτικό αριστερό χώρο – οι «απόλυτες αλήθειες» που κυκλοφορούν είναι περισσότερες από τις οργανώσεις του χώρου. Αυτό ασφαλώς δεν είναι καθόλου καλό στοιχείο για την όποια εκκίνηση της οποιασδήποτε διαδικασίας εξόδου από το βάλτωμα. «Βάλτοι» υπήρχαν πάντα, όπως υπήρξαν κι έξοδοι από αυτούς. Σήμερα όμως κάτι τέτοιο δεν διαγράφεται στον ορίζοντα, και έγκειται στη δημιουργικότητα και την πρωτοβουλία αγωνιστών, ενταγμένων και μη, που έχουν το σθένος και το κουράγιο να οργανώσουν στους χώρους που ζουν και δουλεύουν εστίες αντίστασης και πάλης.
Στο επόμενο διάστημα θα δοθούν όχι λίγες ευκαιρίες για μεγάλους αγώνες και ξεσπάσματα. Γιατί τα προβλήματα του λαού είναι ήδη μεγάλα και σοβαρά και προμηνύεται περαιτέρω χειροτέρευση σε όλα τα πεδία. Η κοινή δράση δεν θα είναι μια απλή πολιτική πρόταση, αλλά μια αδήριτη καθημερινή ανάγκη για το προχώρημα του οποιουδήποτε αγώνα.
Εμείς ως ΚΚΕ (μ-λ) αυτούς τους αγώνες προσδοκούμε και σ’ αυτούς θα προσπαθήσουμε να δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας. Με τα δεδομένα της σημερινής κατάστασης πραγμάτων και με τις ελάχιστες ή ανύπαρκτες σοβαρές προϋποθέσεις παρουσίας στην εκλογική αναμέτρηση της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας Τοπικής Αυτοδιοίκησης, κρίνουμε ότι η ΑΠΟΧΗ, το ΛΕΥΚΟ ή το ΑΚΥΡΟ είναι μια πολιτική ψήφος που έχει νόημα και θαρρούμε πως έχει και απήχηση. Δεν κρίνουμε ότι είναι η συμμετοχή στις εκλογές είναι το «μάννα εξ ουρανού» κι οπότε οι εκλογές, οι όποιες εκλογές, θα πρέπει ν’ αποτελούν το προνομιακό πεδίο έκφρασης και κινητοποίησης των λαϊκών δυνάμεων. Οι πραγματικές λαϊκές ανάγκες γεννούν τους πραγματικούς λαϊκούς αγώνες και σ’ αυτούς και μόνο σ’ αυτούς έχουμε εμπιστοσύνη.
Η επόμενη μέρα του «Καλλικράτη» θα είναι η έναρξη μιας νέας εποχής για την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Θα είναι το κάλεσμα προς όλους αυτούς που θέλουν ν’ ακούσουν για την αναγκαιότητα του σήμερα, για τις σημερινές «των Ελλήνων τις κοινότητες» που δεν θα καλύπτονται από τις «δημοτικές κοινότητες» του νέου νόμου περί Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Θα είναι το κάλεσμα προς όλους αυτούς που επιθυμούν να έχουν ΑΥΤΟ-διοίκηση στον τόπο τους.
Τρίτη 20 Ιουλίου 2010
Συγκέντρωση αλληλεγγύης στον πρόεδρο του συνδικάτου στο αεροδρόμιο ΝΙΚΟ ΓΟΥΡΛΑ
έξω από το βιβλιοπωλείο ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ" (Πανεπιστημίου 37) στις 7 μ.μ. από τα σωματεία
- ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΑΕΡΟΛΙΜΕΝΑ ΑΘΗΝΩΝ (ΣΕΕ-ΔΑΑ),
- ΣΥΛΛΟΓΟ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΒΙΒΛΙΟΥ - ΧΑΡΤΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ και
- ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΨΥΚΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΙΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΛΑΔΟΥ.
Σάββατο 10 Ιουλίου 2010
ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΑ ΚΕΝΤΡΑ ή CALL CENTERS: τα σύγχρονα κάτεργα
Από κείμενο που διένειμε η
Πρωτοβουλία εργαζομένων στα τηλεφωνικά κέντρα “no dial zone” (nodial@esplv.net)
Το ελληνικό θαύμα ήταν το θαύμα των υπηρεσιών. Το θαύμα της τριτογενοποίησης της παραγωγής, στη οποία προχώρησε δειλά η Ελλάδα από τη δεκαετία του '80 κι έπειτα. Ορισμένοι ασχολήθηκαν με τον τουρισμό, άλλοι έγιναν τραπεζικοί υπάλληλοι, ασφαλιστές, σεκιούριτυ, διοικητικοί υπάλληλοι, εργαζόμενοι στον ευρύτερο δημόσιο τομέα.
Εμείς, είμαστε τηλεφωνητές. Ήμασταν και θα είμαστε με το ακουστικό στο κεφάλι, είτε η Ελλάδα χρεοκοπήσει, είτε όχι.
Παροχή τηλεφωνικών υπηρεσιών και internet, δημοσκοπήσεις/έρευνες αγοράς, πωλήσεις, τεχνική υποστήριξη, εξυπηρέτηση πελατών/γενικές πληροφορίες, collection (είσπραξη ληξιπρόθεσμων οφειλών), κράτηση εισιτηρίων, πιστωτικές κάρτες. Μια μικρή πόλη: Δέκα χιλιάδες άνθρωποι δουλεύουμε στα τηλεφωνικά κέντρα.
Οι συνθήκες εργασίας στα call center:
Οι πιο τυχεροί εργαζόμαστε ως άμεσο προσωπικό της εταιρείας την οποία εκπροσωπούμε, αν και με το διαρκή κίνδυνο το τμήμα μας να διαλυθεί και να παραδοθεί σε outsourcing (υπεργολάβους). Οι λιγότερο τυχεροί, είμαστε ενοικιαζόμενοι. Εγκατεστημένοι στην εταιρεία-υπεργολάβο, ισχυριζόμαστε ότι "ανήκουμε στην μεγάλη οικογένεια" της Εθνικής Τράπεζας, της Apple, της Tellas, της Vodafone κι ας μην έχουμε δει ούτε σε φωτογραφία το κτίριο τους. Τον ένα μήνα νοικιασμένοι στην μία εταιρεία, τον επόμενο στην άλλη, με μηνιαίες ή δίμηνες συμβάσεις, πάντα στο κυνήγι του "στόχου απόδοσης" και με το φόβο της απόλυσης να κρέμεται πάνω απ' το κεφάλι μας.
- Στις εταιρείες δημοσκοπήσεων, το ωράριο τηρείται ευλαβικά, οι απουσίες καταμετρώνται, υπογράφουμε στην είσοδο και την έξοδο - όμως για τα αφεντικά μας είμαστε "συνεργάτες/ιδες". Η αμοιβή εδώ είναι με το κομμάτι, κάθε δημοσκοπικό φύλλο που συμπληρώνουμε ρίχνει κι ένα κουκί στην μισθοδοσία μας, στο τέλος του μήνα. Ως προς το καθεστώς ασφάλισης, η εταιρεία και το ΙΚΑ μας θεωρούν εργάτες/τριες φασόν, δεν παίρνουμε επίδομα αδείας, δώρα και ό,τι άλλο αναλογεί σε εξαρτημένη σχέση εργασίας. Πολλές φορές δεχόμαστε κλήση μέσα στη νύχτα, όπου μας ανακοινώνεται ότι για τρεις μέρες δε θα χρειαστεί να έρθουμε στη δουλειά, μιας και δεν υπάρχουν δημοσκοπήσεις.
- Στα ξενόγλωσσα call center, κάνουμε τους Άγγλους, τους Ισπανούς ή τους Γερμανούς, κατά περίπτωση. Προσοχή μην καταλάβει ο πελάτης ότι είσαι Έλληνας, ότι αμείβεσαι με μισθό Ελλάδας, ενώ ο πελάτης πλήρωσε για Γερμανικό προϊόν.
- Στα κάτεργα τύπου Teleperformance, leap, Newsphone, όταν φτάσουν στο όριο της νομιμότητας, όταν πρέπει να σου κάνουν αορίστου, μας λύνουν τη σύμβαση και μας μεταφέρουν στην διπλανή εταιρεία - φάντασμα, έτσι ώστε να παραμείνουμε ενοικιαζόμενοι, δίμηνοι, εργαζόμενοι-λάστιχο μέχρι τέλους. Η εταιρεία φάντασμα μας νοικιάζει στην Teleperformance, αυτή με τη σειρά της μας ξανανοικιάζει, κι εμείς, υπάλληλοι είκοσι διαφορετικών εταιρειών ταυτόχρονα, σηκώνουμε το τηλέφωνο χαμογελαστοί: "Εθνική Τράπεζα, πώς μπορώ να εξυπηρετήσω;" Όταν η μητρική δεν μας χρειάζεται πλέον ο εργολάβος μας μετακινεί αλλού ή δεν μας ανανεώνει τη σύμβαση. Έτσι το προσωπικό της μητρικής απλά εξαφανίζεται! Ούτε απολύσεις, ούτε εσωτερικές αντιδράσεις και δυσαρέσκεια των εργαζομένων.
- Σε όλα τα τηλεφωνικά κέντρα, ερχόμαστε αντιμέτωποι με την αυξανόμενη εντατικοποίηση του ελέγχου, την επικρότηση του ρουφιανέματος και το προμοτάρισμα του ανταγωνισμού μεταξύ των συναδέλφων.
- Τα επιχειρησιακά σωματεία ελάχιστα (Wind, Vodafone, HOL) και σε διαρκή σύγκρουση με την εργοδοσία. Στις υπόλοιπες εταιρείες, αρκεί να μας ξεφύγει η λέξη "σωματείο" ή "απεργία", για να εισπράξουμε την απάντηση: "Περάστε απ' το λογιστήριο".
Γίνεται φανερό σήμερα ότι δεν υπάρχουν ατομικές "λύσεις".
Μας έχουν βάλει στο στόχαστρο καταργώντας τα δικαιώματα μας το ένα μετά το άλλο. Θέλουν να μας γονατίσουν χωρίς επιστροφή ώστε να μην μπορούμε να ξανασηκώσουμε κεφάλι. Για αυτό και πρέπει να αντιδράσουμε. Να μην αποδεχτούμε την μοιρολατρία περιμένοντας τη σειρά μας.
Ανάμεσα σε κυλιόμενα ωράρια και προγραμματισμένα διαλείμματα, πρέπει να βρεθούμε και να συζητήσουμε...
Μας υποσχέθηκαν τόσες φορές, "αν είσαι παραγωγικός και συνεργάσιμος, θα προοδεύσεις"...
Προόδευσαν μόνο τα κέρδη τους...
ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ ΜΑΣ
Παρασκευή 9 Ιουλίου 2010
ΛΙΑΝΑ ΚΑΝΕΛΛΗ: υπογράφετε μία θανατική καταδίκη...
Μιλάμε για ένα νομοσχέδιο ή μιλάμε για ένα μνημόνιο; Γιατί, εδώ θα πρέπει να αποφασίσουμε, αγαπητοί συνάδελφοι, αν μιλάμε ειλικρινά. Ειλικρινά δεν μιλάμε. Δεν κάνουμε ειλικρινά υπολογισμούς. Δεν λέμε την αλήθεια ή –αν θέλετε- κάποιοι δεν λένε την αλήθεια.
Πρώτα από όλα, σας αφαιρείται φυσικώς, μαθηματικώς, μεταφυσικώς και λογικώς το δικαίωμα να λέτε και να υποχρεώνετε εδώ μέσα Βουλευτές να ψηφίζουν νομοσχέδιο, στο οποίο έχετε κάνει ψευδείς, άθλιους υπολογισμούς με δικηγορικά γραφεία, ομάδες συμφερόντων και υπόπτων προθέσεων επιστήμονες ότι θα καθορίσετε σήμερα εσείς, εκλεγμένοι πριν από ένα χρόνο παρά κάτι, τη ζωή των ανθρώπων μετά από πενήντα χρόνια μέχρι το 2050 και μέχρι το 2060.
Πρέπει να έχετε «καβαλήσει» ένα απίστευτο καλάμι, ένα καλάμι απίθανο να νομίζετε ότι θα λέτε, αβρόχοις ποσίν, ότι είναι ταφόπλακα. Ο Πρωθυπουργός σας το είπε, δεν το λέμε εμείς. Ταφόπλακα! Ποιός σας είπε ότι μπορείτε να θάβετε ζωντανούς τους ανθρώπους; Τους θάβετε ζωντανούς τους ανθρώπους.
Πιστεύετε στα αλήθεια ότι στα τρία, στα τέσσερα, στα πέντε χρόνια, στους τρεις, τέσσερις, πέντε μήνες δεν θα υπάρξει γενιά, δεν θα υπάρξουν άνθρωποι που θα συνειδητοποιήσουν ότι εσείς υπογράφετε μία θανατική καταδίκη σε ένα περίεργο χρηματοπιστωτικό Κολοσσαίο με τη Lehman Brothers, τους «Μουρς, Σουρς, Φουρς» και πέντε οίκους, οι οποίοι κάθονται και κάνουν υπολογισμούς για να καταλήξουμε στην Ισλανδία;
Μην πάτε αλλού. Αφήστε τα μοντέλα που μας πουλήσατε εδώ μέσα, το σουηδικό, το ιρλανδικό, το ένα, το άλλο. Ο καθένας σας ερχόταν εδώ και πούλαγε ένα μοντέλο και τα μοντέλα χρεοκοπήσανε. Πουλήσατε μία ευρωζώνη και «σφίχτηκε» τόσο πολύ που οι άνθρωποι δεν μπορούν να αναπνεύσουν.
Τα χρέη, τα χρέη, τα χρέη… Πώς δημιουργήθηκαν τα χρέη; Πώς γίνεται να δημιουργηθούν αυτά τα χρέη;
Πιστεύετε στ’ αλήθεια –εγώ αναρωτιέμαι ειλικρινά με συναδέλφους και ειδικά γυναίκες του ΠΑΣΟΚ- ότι μ’ αυτό το νομοσχέδιο και μ’ αυτό το μνημόνιο, μ’ αυτή τη συμφωνία –που δεν είναι καν συμφωνία, αλλά δεν είναι μνημόνιο, δεν ξέρουμε αν είναι συνταγματική, δεν είναι αντισυνταγματική, αδιάφορο- μπορείτε να πείτε ξαφνικά σε μία γυναίκα στα εξήντα πέντε, καθαρίστρια μερικής απασχόλησης ότι μπορεί να είναι στα γόνατα και να καθαρίζει σκάλες; Σκάλες στην Γκράβα; Εξήντα πέντε χρονών;
Μπορείτε να φανταστείτε τον πατέρα σας, το θείο σας, τον ξαδερφό σας στα εβδομήντα δύο για να συμπληρώσει κάτι που εσείς έχετε βαφτίσει αξιοπρέπεια τα 360; Όποιος λέει ότι οι Έλληνες θα έχουν –τάχα μου, δήθεν δημοκρατικά- μία ενιαία σύνταξη βασική 360, την έχει καταργήσει.
Με εκατόν πενήντα μεροκάματα το χρόνο, ήτοι έξι μήνες και αυτούς λειψούς –λαχείο είναι αυτό που σας λέω, για πάνω από πεντακόσιους-εξακόσιους χιλιάδες ανθρώπους- θέλετε ογδόντα χρόνια να συμπληρώσετε, για να πέσετε σ’ αυτούς τους κωδικούς και σ’ αυτές τις εκτιμήσεις. Ογδόντα χρόνια δουλειάς!
Μιλάει το ΚΚΕ και σας φωνάζει: «Υποχρεωτική δωδεκάχρονη εκπαίδευση». Να ολοκληρωθεί ο άνθρωπος βιολογικά, ψυχολογικά, πνευματικά, να μη ζει με «κουμπάκια». Και έρχεστε και του λέτε ότι στα δεκαπέντε θα πάει στο γκαραζάδικο ή θα πάει σερβιτοράκι με κάτι λιγότερο από 500 και 70 η κάρτα του εισιτηρίου για να πηγαινοέρχεται στον εργοδότη; Θα μένει στο Πέραμα, θα σερβίρει στην Κηφισιά και θα εργάζεται τετράωρο; Θέλει τρεις ώρες να πάει, τρεις ώρες να γυρίσει και να πληρώσει το εισιτήριο από την τσέπη του; Είναι και ελλειμματικό και αύριο το πρωί στον ιδιώτη θα πάρει 590 μείον 70, δηλαδή 520, μείον οι κρατήσεις; Από τα δεκαπέντε; Και θα πρέπει να βάλει πενήντα χρόνια για να πάει εξήντα πέντε; Αντέχεται η ορθοστασία σερβιτόρου; Θα βάλετε γυναίκα εξήντα πέντε και εξήντα εφτά χρονών να σας φυλάει τα παιδιά στο νηπιαγωγείο; Τα βαρέα και ανθυγιεινά θα τα κόψετε κατά 90% και τα καινούρια ανθυγιεινά;
Έχετε δει τον αριθμό των θανάτων από τους εργαζόμενους στις «πράσινες» εταιρείες και ειδικά της ανακύκλωσης; Τον έχετε δει; Έχετε δει πόσοι πεθαίνουν και τι βαρύ και ανθυγιεινό είναι το επάγγελμα να δουλεύεις στα βιοκαύσιμα; Σαν τα κοτόπουλα πεθαίνουν οι άνθρωποι. Σοβαρολογείτε; θα στέλνετε σε σκυλοπνίχτες τους ανθρώπους με τριάντα και σαράντα χρόνια;
Και θα ζουν οι άνθρωποι από τα δεκαπέντε και τα δεκαοχτώ και θα κυνηγάνε τρίωρα, τετράωρα, πέντε ώρες, εφτά ώρες;
Τολμάτε και μιλάτε εδώ μέσα για αναλογίες «ένα προς ενάμισι»; Γιατί λέτε ψέματα; Κάντε την αναλογία με βάση αυτούς που δουλεύουν, μ’ αυτούς που εν δυνάμει θα μπορούσαν και όφειλαν να δουλεύουν, να έχουν όλοι μία δουλειά. Την κάνατε ποτέ την αναλογία;
Μιλάτε για δημογραφικό; Μα δεν ντρεπόμαστε μεταξύ μας μεγάλοι άνθρωποι; Γραμματιζούμενοι άνθρωποι και μιλάτε για δημογραφικό;
Δηλαδή υπάρχει άνθρωπος ο οποίος πηγαίνει, σπουδάζει, πάει στο στρατό κάνει οτιδήποτε, μία κοπέλα για παράδειγμα, που δουλεύει σε εταιρία κινητής τηλεφωνίας με μαζική τενοντίτιδα μυοσκελετικά προβλήματα, εγκεφαλικά προβλήματα και δουλεύει δωδεκάωρα, δεκατετράωρα και αυτή στα τριάντα της και ο άλλος στα τριάντα του, με 500 ευρώ ο ένας και 500 ευρώ ο άλλος θα ξεκινήσουν φαμίλια; Ποιος θα την ξεκινήσει τη φαμίλια; Η φοιτητική γκαρσονιέρα των δώδεκα τετραγωνικών κάνει 350 ευρώ. Και τώρα πάει και η σύνταξη της γιαγιάς, πάει και το τσοντάρισμα από τον παππού. Πρέπει να δουλεύει μέχρι να πεθάνει.
Κύριοι Βουλευτές και κυρίες Βουλευτίνες, εγώ ανέβηκα πάνω, είχα και την πολυτέλεια να βλέπω από την τηλεόραση μερικούς συναδέλφους, ήπια και ένα καφέ πληρωμένο είκοσι πέντε φορές κάτω από τον καφέ που είναι έξω, έχω και ένα αυτοκίνητο για να πηγαινοέρχομαι, ανήκω σε ένα ευγενές ταμείο, μπορεί και να κάθομαι και μέχρι τα εξήντα πέντε μου να μιλάω εδώ και μέχρι τα εβδομήντα. Χρόνια ακούμε για δεινοσαύρους.
Είναι βαρύ και ανθυγιεινό το επάγγελμα του πολιτικού; Εδώ δεν είναι βαρύ και ανθυγιεινό να σε φτύνουν πια. Τους κόβεις τα πάντα και δεν είναι καν αυτό βαρύ και ανθυγιεινό. Και θα έρθετε να το συγκρίνετε με ποιο; Με το επάγγελμα του οικοδόμου; Μ’ αυτόν που δουλεύει στα υπόγεια το Ευαγγελισμού, με 48 και 50 και 52 και 60 βαθμούς στον κλίβανο για να καθαρίζει τα εργαλεία για την εγχείριση και το μπότοξ της επομένης;
Σοβαρολογείτε; Θα χωρίσετε τους ανθρώπους σε προνομιούχους άνω των πενήντα πέντε και εξήντα των ευγενών ταμείων, σαν την αφεντιά μου και μερικών άλλων και θα κόψετε την κοινωνία στα δύο;
Γενιά και κοινωνία και νομοσχέδιο και πολιτική που την πέφτει σε άμαχο πληθυσμό δεν στέκεται, γιατί περί πολέμου πρόκειται. Ταξικού, ουσιαστικού και παγκοσμιοποιημένου πολέμου.
Σε όλα τα καθεστώτα, σε δικτατορίες, σε σφαγές όταν ο βομβαρδισμός και η σφαγή παίρνουν νέους, γυναίκες και γέρους λέγεται γενοκτονία, σε όλες τις κουλτούρες. Σε όλες τις κουλτούρες! Δείτε το νομοσχέδιο, τι τσακίζει; Γυναίκες, παιδιά, πιτσιρίκια, νέους, ΑΜΕΑ και γέρους.
Και ερχόμαστε εδώ και συζητάμε ότι θα σώσουμε τη χώρα, βομβαρδίζοντας με αυτά τα μέτρα τον άμαχο πληθυσμό; Τα δεκαπεντάχρονα; Γιατί πατριωτισμός είναι να πηγαίνει στο αφεντικό;
Γενιά που πουλάει τα παιδιά της και τις επόμενες γενιές, για να καλύψει τις πομπές της, τα λάθη της και τις επιλογές της, δεν αξίζει τον κόπο να υπάρχει. Όλες οι γενιές έμειναν στην ιστορία γιατί έδωσαν ακόμα και τη ζωή τους για τα νιάτα, ακόμα και όταν δεν μπορούσαν.
Και ερχόμαστε εμείς εδώ το 2010, 21ος αιώνας, μετά τα millennium, μετά τις Ολυμπιάδες, μετά τους ανθρωπιστικούς πολέμους, μετά τους βομβαρδισμούς, μετά τη μεγάλη ανάπτυξη, μετά την κοινωνικοποίηση και τη μετακίνηση και τους πυλώνες και την ελευθερία μετακίνησης κεφαλαίων, να αποφασίσουμε εμείς σήμερα, ότι για πενήντα χρόνια θα πουλήσουμε γενιές, νέες και γέρους στον καιάδα του κέρδους.
Αν το βαστάει η καρδιά σας, ρίξτε το, το κουκί. Όσο γρηγορότερα το ρίξετε, τόσο γρηγορότερα θα σας ρίξει και θα σας ανατρέψει η κοινωνία και θα κάνει άλλες επιλογές, αλληλέγγυες, ουσιαστικές, όχι κατ’ ανάγκη αιματηρές, αλλά αν είναι να ρεύσει ένα αίμα, αυτό το αίμα ξέρουμε τίνος θα είναι. Των ηθικώς ανίκανων να σχεδιάσουν το μέλλον, χωρίς να το υποθηκεύσουν εκ των προτέρων με τα λάθη τους.
Και αυτά τα περί νεκρών μαζέψτε τα, γιατί εν όψει της ανεργίας αν ανοίξει μύτη θα ξέρουμε ποιος θα έχει τραβήξει τη σκανδάλη και δεν θα είναι το ΚΚΕ.
ΛΙΑΝΑ ΚΑΝΕΛΛΗ: Στρουγκηδόν βουλευτές ψηφίζουν...
Η ομιλία της Λιάνας Κανέλλη στη βουλἠ 6 Ιουλίου 2010 κατά τη συζήτηση για το ασφαλιστικό και τις εργασιακές σχέσεις.
Πέμπτη 8 Ιουλίου 2010
Το νομοσχέδιο έκτρωμα ψηφίστηκε. Ο αγώνας συνεχίζεται...
Ψηφίστηκε από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ το νομοσχέδιο – έκτρωμα για το ασφαλιστικό και τις εργασιακές σχέσεις την ώρα που χιλιάδες εργαζόμενοι-απεργοί βρίσκονταν στους δρόμους και εξέφραζαν τις διαμαρτυρίες τους και την καταδίκη των βάρβαρων αντιλαϊκών μέτρων.
Στην Αθήνα, χιλιάδες λαού συγκεντρώθηκαν και έξω από τη Βουλή, παρά τα εμπόδια που έβαζε η καθολική ακινητοποίηση των μέσων μεταφοράς.
Ο αγώνας ενάντια στον εργασιακό και κοινωνικό μεσαίωνα θα συνεχιστεί από τον κόσμο της δουλειάς, γιατί είναι αγώνας επιβίωσης και αξιοπρέπειας.
Η Σοφία Σακοράφα για το ασφαλιστικό
Μέτρα κοινωνικού κανιβαλισμού...
Μέτρα απόλυτης και άμετρης βίας...
Σύντομα θα ζήσουμε στιγμές αποκάλυψης...
Οι μαμές της ιστορίας ας είναι αυτή τη φορά η κοινή πολιτική δράση όλων όσων αντιστεκόμαστε, όλων όσων έχουμε ένα άλλο όραμα, όλων όσων υποδεικνύουμε έναν άλλο δρόμο.
Δείτε το βίντεο ή διαβάστε ολόκληρη την ομιλία της στην επί της αρχής συζήτηση για το ασφαλιστικό: (από το http://www.sakorafa.gr/pages/)
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Ο χρόνος είναι λίγος γι αυτό μπαίνω αμέσως σε πολιτικές σκέψεις, ερμηνείες και συμπεράσματα.
Είμαι σοσιαλίστρια, για κάποιους συγκεκριμένους λόγους.
Σίγουρα, καταρχήν, γιατί δε συμφωνώ με τον καπιταλισμό. Είτε με την ακραία μορφή του νεοφιλελευθερισμού, είτε με την πιο ήπια μορφή που αναπτύσσει κατά καιρούς στη Δύση. Γιατί και αυτή η ήπια μορφή του είναι αποτέλεσμα είτε πολέμων, είτε ληστειών άλλων ηπείρων, είτε εκμετάλλευσης των μεταναστών.
Πρέπει όμως να τονίσω το εξής : Ο καπιταλισμός σήμερα δεν έχει καμία σχέση με το χτες. Το 68, για παράδειγμα, το σύστημα διέθετε κοινωνικά αποθέματα, ενσωμάτωνε εκτεταμένες κοινωνικές ομάδες, μέχρι και τον Κον Μπετίτ έκανε υπουργό. Ένας τέτοιος καπιταλισμός, και ας μη βιαστούν κάποιοι να με κατηγορήσουν ως ρεφορμίστρια, ένας καπιταλισμός που δεν εξαθλιώνει, που δεν περιθωριοποιεί, που δεν πετάει τους πολίτες του σαν στημένες λεμονόκουπες, έχει μια πολιτική δυναμική.
Η πολιτική δυναμική που έχει αφορά στο εξής : όταν η J.P Morgan, με το πάτημα ενός κουμπιού, καταστρέφει τις οικονομίες 3 ευρωπαϊκών χωρών, τότε έχουμε σίγουρα ανάγκη από πολίτες μορφωμένους, καλλιεργημένους, ενδυναμωμένους, από πολίτες συνειδητούς, και όχι από πολίτες κατεστραμμένους, ρημαγμένους και εγκαταλελειμμένους στα αρπακτικά όρνεα.
Και για το λόγο αυτό είμαι σοσιαλίστρια.
Γιατί πιστεύω ότι τούτο το σύστημα θα φτάσει στο τελευταίο του στάδιο όχι μόνο από τις αντιθέσεις του, αλλά ΚΑΙ από ένα κίνημα που δε θα διαπραγματεύεται την επιβίωσή του ή την ενσωμάτωσή του, όπως σήμερα, αλλά ισχυρό και δυνατό θα επιχειρεί τη ρήξη και την ανατροπή.
Δεν αρκεί, είπε ο Μαρξ, να πάει η ιδέα προς το πραγματικό, πρέπει και το πραγματικό να πάει προς την ιδέα. Και για να πάει το πραγματικό προς την ιδέα πρέπει καταρχήν να είναι ζωντανό
Το ΠΑΣΟΚ από το 74, από τον Ανδρέα Παπανδρέου αλλά και αργότερα, εξαιρώντας κακές παρενθέσεις, αργότερα λοιπόν με το Γιώργο Παπανδρέου, μίλησε για αυτό το είδος του πολίτη, του δυνατού, του εύρωστου, του ενεργού, του συνειδητού.
Μίλησε για αυτήν την κοινωνία, της αλληλεγγύης, της δικαιοσύνης, της κοινωνικής συνοχής. Μίλησε για αυτό το οικονομικό μοντέλο, το μοντέλο της δίκαιης αναδιανομής του πλούτου.
Κι ερχόμαστε στο σήμερα.
Στο ασφαλιστικό, σαν μια κορυφαία πολιτική στιγμή, μιας κορυφαίας πολιτικής επιλογής. Από μία σοσιαλιστική κυβέρνηση....
Και τι μας λέει η κυβέρνηση.
Ότι και τα μέτρα αυτά και τα προηγούμενα και αυτά που θα έρθουν, γιατί θα έρθουν κι άλλα, ήδη εν μέσω διαπραγματεύσεων είχαμε τη σφήνα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για μείωση μισθών και στον ιδιωτικό τομέα, μας λέει ότι είναι μεν άδικα, αλλά είναι αναγκαία για τη σωτηρία της πατρίδας.
Αυτό σε επίπεδο ηθικής είναι ανήθικο,
όπως αιώνες τώρα έχουμε καταλήξει για την ανηθικότητα του δόγματος ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Και όταν ''τα μέσα'' είναι η εξαθλίωση του λαού, τότε η σωτηρία δεν είναι της πατρίδας, αλλά όσων την απομυζούν.
Σε επίπεδο ιδεολογικό είναι ακατανόητο.
Γιατί εάν δεν μπορείς να είσαι σοσιαλιστής μέσα στην κρίση, μέσα δηλαδή στην ιστορική και πολιτική συγκυρία που ωριμάζει και τη δυνατότητα και τη σκοπιμότητα της δίκαιης αναδιανομής του πλούτου, τότε δεν μπορείς ποτέ να είσαι σοσιαλιστής, παρά μόνο νεοφιλελεύθερος.
Σε επίπεδο πολιτικό είναι ανέντιμο.
Γιατί από τη μία κόβουμε μισθούς και συντάξεις, που ειδικά οι συντάξεις θα έχουν και πενιχρό, αλλά και μακρινό οικονομικό αντίκρισμα για το κράτος, και από την άλλη νομιμοποιούμε στα νοσοκομεία παρανομίες δισεκατομμυρίων με το επιχείρημα ότι θα είναι η τελευταία φορά.
Έχουμε τρελαθεί.
Η Βουλή σήμερα, στην πλέον τραγική οικονομική συγκυρία, καλείται να περάσει τροπολογία νομιμοποιώντας ληστεία δισεκατομμυρίων, με τη δέσμευση ότι θα είναι η τελευταία φορά που τα χαρίζει σε κλέφτες.
Και συνεχίζω.
Σε επίπεδο φιλοσοφίας είναι θατσερικό.
Το σημερινό νομοσχέδιο αλλάζει εκ βάθρων τα πάντα. Και αυτό πρέπει να το καταλάβει ο Ελληνικός λαός. Ο σκοπός των αλλαγών είναι η συνολική αλλαγή της αρχιτεκτονικής του ασφαλιστικού συστήματος.
Η μετατροπή του, από δημόσιο κοινωνικό, αναδιανεμητικό και αλληλέγγυο, σε κεφαλαιοποιητικό ή αναλογικό, όπως το ονομάζουν, με την εισαγωγή φυσικά της ιδιωτικής ασφάλισης και την ελαχιστοποίηση της συμμετοχής του κράτους.
Με το νέο νομοσχέδιο καταργείται η τριμερής χρηματοδότηση αφού το κράτος περιορίζεται στην καταβολή προνοιακού επιδόματος, το οποίο σε καμία περίπτωση δεν είναι σύνταξη.
Σε επίπεδο στρατηγικής είναι εγκληματικό.
Με πολιτικές επιλογές φτάσαμε στο σημερινό μονόδρομο.
Και αυτές οι επιλογές δεν είναι αποτέλεσμα ανικανότητας μόνο.
Είναι εμφανής πολιτική πρόθεση!
Τόσο εμφανής πολιτική πρόθεση, όμως, που πιστεύω ξεκάθαρα πια, ότι τα μέτρα δεν επιβλήθηκαν λόγω της κρίσης, αλλά, δυστυχώς για την κυβέρνηση και την ταυτότητα που επικαλείται, με αφορμή την κρίση.
Όπως προκύπτει από τα παραπάνω, η πολιτική τεκμηρίωση του ασφαλιστικού και των λοιπών μέτρων που απορρέουν από το μνημόνιο, είναι ανήθικη, ανέντιμη, επικίνδυνη και σκληρά νεοφιλελεύθερη, το ίδιο και τα μέτρα.
Μέτρα κοινωνικού κανιβαλισμού, μέτρα που καταστρέφουν τους γονείς μας που δεν έφταιξαν και υποθηκεύουν το μέλλον των παιδιών μας που επίσης δε φταίνε.
Μέτρα απόλυτης και άμετρης βίας.
Και μάλιστα σε μία στιγμή που ήδη οι πολίτες έχουν υποστεί τη βία της μίζας, του Βατοπεδίου, του C4 I, των τοξικών ομολόγων, του χρηματιστηρίου, των πιστολέρο εναντίον 15χρονων, της καμένης Ηλείας, του ξεπουλήματος ή του ρημάγματος των ολυμπιακών εγκαταστάσεων που πλήρωσαν με το αίμα του οι Έλληνες.
Κυρίες και κύριοι συνάδερφοι
Πού νομίζουμε ότι θα πάει όλη αυτή η συσσωρευμένη βία που υφίστανται οι πολίτες.
Πού νομίζουμε ότι θα εκτονωθεί όλος αυτός ο τεράστιος θυμός που γεννάει η αδικία.
Πού νομίζουμε ότι θα χυθεί όλη αυτή η οργή που παράγει η ανεργία, η φτώχεια, η ακρίβεια, η παρακμή, η αλαζονεία, το ψέμα.
Και μάλιστα σε ποια πολιτική συγκυρία?
Στη συγκυρία όπου οι αριστεροί, ενώ θέλουν να γνωρίσουν στον κόσμο τη φιλία, αυτή της αταξικής κοινωνίας, όπως λέει και ο Μπρεχτ δεν μπορούν να είναι φίλοι μεταξύ τους.
Αλληλοσπαράσσονται, με τεράστια ''ίδια'' ευθύνη, την οποία και θα αποδώσει σίγουρα η ιστορία.
Πού νομίζουμε ότι θα πάει αυτό το κύμα.
Όσοι νομίζουν ότι θα σκάσει πριν σαρώσει την ακτή πλανώνται πλάνην οικτρά.
Από εδώ, από την αίθουσα του Κοινοβουλίου, που νομίζω ότι λίγοι έχουμε καταλάβει ότι ο ναός της Δημοκρατίας στη συνείδηση του μέσου Έλληνα είναι ναός διαπλοκής,
συναλλαγής και ρεμούλας, από εδώ λοιπόν προειδοποιώ:
Σύντομα θα ζήσουμε στιγμές αποκάλυψης.
Στην Ουγγαρία, αυτές οι στιγμές αποκάλυψης, θέριεψαν το αυγό του φιδιού,
τους πραιτοριανούς φασίστες, που έφτασαν σε απόσταση εκλογικής αναπνοής από τη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση, που επίσης έβαλε τη χώρα στο ΔΝΤ.
Λοιπόν κυρίες και κύριοι συνάδερφοι,
Όπως έχω την υποχρέωση να κάνω, σημαίνω συναγερμό.
Είναι γνωστό ότι όταν κοιλοπονάει η ιστορία ή τέρατα γεννάει ή αγγέλους.
Οι μαμές της ιστορίας ας είναι αυτή τη φορά η κοινή πολιτική δράση όλων όσων αντιστεκόμαστε, όλων όσων έχουμε ένα άλλο όραμα, όλων όσων υποδεικνύουμε έναν άλλο δρόμο. Διαφορετικά ο καθείς ας αναλάβει και τις ευθύνες του. Εγώ ήδη έχω αναλάβει τις δικές μου.
Για αυτό και καταψηφίζω το νομοσχέδιο.
Σοφία Σακοράφα
Τετάρτη 7 Ιουλίου 2010
Έκκληση για το διάλογο και την κοινή δράση της Αριστεράς
Από το http://youpayyourcrisis.blogspot.com κα το http://enosy.blogspot.com
Την Τρίτη, 6/7/2010 στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ στην οδό Ακαδημίας δόθηκε συνέντευξη τύπου και ακολούθησε συζήτηση της "πρωτοβουλίας για διάλογο και κοινή δράση της Αριστεράς" και τη Δευτέρα, 12 Ιουλίου 2010 στις 7:30 μ.μ. θα ακολουθήσει η πρώτη ανοικτή συνέλευση στο κτήριο της ΟΤΟΕ (Σίνα 16) στην οποία όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να συμμετέχει.
Το κείμενο και οι 62 πρώτες υπογραφές:
Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση έχει σαρωτικές επιπτώσεις σ’ όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής. Στην οικονομία, στην πολιτική, στον πολιτισμό, στη συνείδηση. Η βίαιη αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων η κατάργηση κοινωνικών δικαιωμάτων και η ματαίωση των ονείρων και των προοπτικών της νεολαίας δεν είναι συγκυριακές επιλογές, όπως υποστηρίζει η κηδεμονευόμενη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αλλά οργανωμένοι τρόποι μόνιμης υποβάθμισης της εργατικής τάξης και των εργαζόμενων στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας.
Σ’ αυτό το συνεχώς αυξανόμενο κλίμα αβεβαιότητας και ανασφάλειας η Αριστερά, κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική, οφείλει να αρθεί επιτέλους στο ύψος των περιστάσεων και να ανταποκριθεί στις ανάγκες των εργαζομένων. Ανάμεσα στους πολιτικούς χώρους της Αριστεράς υπάρχουν αναμφισβήτητες διαφορές, όπως, για παράδειγμα αυτές που αφορούν τη θέση της Ελλάδας στην ΕΕ, αλλά και οι σχετικές με τον τρόπο μετάβασης στο σοσιαλισμό, το περιεχόμενο και τη μορφή που αυτός θα έχει τον 21ο αιώνα –ζήτημα που οπωσδήποτε πρέπει να διερευνηθεί και να συζητηθεί με συντροφικό τρόπο, σε μια περίοδο μάλιστα που η δομική κρίση του καπιταλισμού θέτει ‘επί τάπητος’ το στρατηγικό στόχο της σοσιαλιστικής εναλλακτικής. Σήμερα όμως αυτές οι υπαρκτές διαφορές γίνονται συχνά τροχοπέδη, στην πραγματική ανάγκη οργανωμένης αντίστασης του εργαζόμενου λαού απέναντι στην πιο αντιδραστική, αντιλαϊκή, ταξική πολιτική που γνώρισε η χώρα μας, τουλάχιστον στην εποχή της λεγόμενης «μεταπολίτευσης». Είναι ιστορικό καθήκον όλων των πολιτικών κομμάτων και οργανώσεων της Αριστεράς, ανεξαρτήτως του ειδικού τους βάρους, να βρουν εκείνα τα ζητήματα –και είναι πολλά- που μπορούν να οδηγήσουν σε ενότητα δράσης, ανταποκρινόμενα στις διαθέσεις των εργαζόμενων στρωμάτων, των ανέργων και της νεολαίας για συσπείρωση των δυνάμεων του κινήματος.
Με όρους συλλογικού ηγεμόνα και οργανωτή, να διευκολύνουν έτσι τις κοινωνικές διεργασίες, τις αυθόρμητες και συνειδητές συμμαχίες των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς. Να απομονώσουν πρακτικές τυφλής βίας και αδιέξοδων δήθεν αντιεξουσιαστικών ξεσπασμάτων αλλά και κάθε δεξιόστροφη «αριστερή» φρασεολογία που διευκολύνει τελικά τις κυβερνητικές επιλογές. Να δώσουν πολιτική προοπτική στους κοινωνικούς αγώνες συμβάλλοντας στην ανάπτυξή τους. Να βοηθήσουν εργαζόμενες μάζες, που βρίσκονται εγκλωβισμένες σε άλλες πολιτικές επιλογές, να αγωνιστούν για τα πραγματικά δικά τους συμφέροντα. Να αναπτύξουν πρωτοβουλίες θεωρητικού διαλόγου ανάμεσα σ’ όλους τους φορείς της Αριστεράς, με άξονα την υπέρβαση του καπιταλισμού.
Χωρίς να εγκαταλείπουν τους στρατηγικούς στόχους τους, ούτε τις συζητήσεις, τις διαφορές, τις διαφωνίες γι’ αυτούς, οι πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς, εντός και εκτός του κοινοβουλίου, μπορούν και πρέπει να συναντηθούν στη διαμόρφωση μιας ρεαλιστικής πολιτικής πρότασης και κοινής δράσης για την αντιμετώπιση της κρίσης προς όφελος των εργαζομένων στην προσπάθεια εξόδου απ’ αυτήν. Ζητήματα όπως η αντιμετώπιση θεσμικών μορφών καπιταλιστικής ολοκλήρωσης (ΕΕ, ΟΝΕ, ΔΝΤ), η παύση πληρωμών και η διαγραφή του χρέους, το αίτημα εθνικοποίησης τραπεζών, η ρήξη με τις πρακτικές του τραπεζικού και του επιχειρηματικού κατεστημένου, καθώς και η αντιμετώπιση της βίαιης επίθεσης του κεφαλαίου με ριζική αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου, αλλά και η υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, μπορούν να αποτελέσουν τη βάση τέτοιων διεργασιών.
Αθήνα, 6 Ιουλίου 2010
Αγγελόπουλος Θόδωρος, σκηνοθέτης
Αθανασιάδου Μυρσίνη, διδάκτωρ Ιστορίας
Αλαβάνου Αριάδνη, μεταφράστρια
Ανδρεάδης Γιάγκος, πανεπιστημιακός, Πάντειο
Αντωνοπούλου Μαρία, πανεπιστημιακός, Πάντειο
Βαλαβάνη Νάντια, συγγραφέας
Βαμβακάς Κώστας, συνδικαλιστής εκπαιδευτικός
Βασιλειάδου Τέα, δημοσιογράφος
Βατικιώτης Λεωνίδας, διδάκτωρ Οικονομικών Επιστημών
Βενετσάνου Νένα, τραγουδίστρια
Γαλάνης Γιώργος, συνδικαλιστής εκπαιδευτικός
Γέρου Κάτια, ηθοποιός
Γεωργακάκη Ρόδη, αντιδήμαρχος Ελληνικού
Γεωργίου Χρήστος, πανεπιστημιακός, Πανεπιστήμιο Πάτρας
Δημητρίου Αλίντα, σκηνοθέτης
Δημητρίου Σωτήρης, ανθρωπολόγος
Δουζίνας Κώστας, πανεπιστημιακός, πανεπιστήμιο Λονδίνου
Ευσταθίου Κώστας, συνδικαλιστής τραπεζοϋπάλληλος
Ήσυχος Κώστας, συνδικαλιστής Ολυμπιακής
Κακαράς Αντώνης, απόστρατος αρχιπλοίαρχος
Κακναβάτος Έκτωρ, ποιητής
Καλομοίρης Γρηγόρης, συνδικαλιστής εκπαιδευτικός
Καρτερός Θανάσης, δημοσιογράφος
Κιμπουρόπουλος Γιάννης, δημοσιογράφος
Κοκκίνου Μαρία, ζωγράφος
Κουβελάκης Στάθης, πανεπιστημιακός, King’s College (Λονδίνο)
Κουζής Γιάννης, πανεπιστημιακός, Πάντειο
Κορτζίδης Χρήστος, δήμαρχος Ελληνικού
Κοτσυφάκης Θέμης, συνδικαλιστής, ΔΣ ΟΛΜΕ
Κωνσταντακόπουλος Δημήτρης, δημοσιογράφος
Λαπαβίτσας Κώστας, πανεπιστημιακός, Πανεπιστήμιο Λονδίνου
Λεοντής Χρήστος, συνθέτης
Μαίστρος Γιάννης, πανεπιστημιακός, ΕΜΠ
Μανιάτης Γιώργος, πανεπιστημιακός, Πανεπιστήμιο Αθήνας
Μιχελής Κώστας, συνδικαλιστής λογιστής
Μπελαντής Δημήτρης, διδάκτωρ Νομικής
Μπιτσάκης Ευτύχης, πανεπιστημιακός, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων
Ντούμας Χρήστος, πανεπιστημιακός, Πανεπιστήμιο Αθήνας
Παναγιωτόπουλος Χρήστος, συνδικαλιστής ΟΤΑ
Παπαδημητρίου Ζήσης, πανεπιστημιακός, ΑΠΘ
Παπαδημητρίου Μάνια, ηθοποιός
Παπακωνσταντίνου Πέτρος, δημοσιογράφος
Πεππές Ζώης, συνδικαλιστής ΟΤΟΕ
Πορτάλιου Ελένη, πανεπιστημιακός, ΕΜΠ
Πρωτονοτάριος Γιάννης, πανεπιστημιακός, ΕΜΠ
Ρηγοπούλου Πέππη, πανεπιστημιακός, Πανεπιστήμιο Αθήνας
Ριζόπουλος Τάσος, συνδικαλιστής στη φαρμακοβιομηχανία
Ρούσης Γιώργος, πανεπιστημιακός, Πάντειο
Ρούσσος Σίμος, τ. δημοτικός σύμβουλος Χαλανδρίου
Σακελαρόπουλος Σπύρος, πανεπιστημιακός, Πάντειο
Σκαμνάκης Θανάσης, δημοσιογράφος
Σπαθής Μάκης, πανεπιστημιακός, ΕΜΠ
Σπανού Δέσποινα, συνδικαλίστρια ΑΔΕΔΥ
Στάθης (Σταυρόπουλος), σκιτσογράφος
Σταμάτης Κώστας, πανεπιστημιακός, ΑΠΘ
Σωτήρης Παναγιώτης, διδάκτωρ Φιλοσοφίας
Τσακνής Διονύσης, μουσικός
Φράγκου Λία, συνδικαλίστρια, ιδιωτική υπάλληλος
Χατζηστεφάνου Άρης, δημοσιογράφος
Χατζόπουλος Στάθης, δικηγόρος
Χουρμουζιάδης Γιώργος, πανεπιστημιακός, ΑΠΘ
Χρύσης Αλέξανδρος, πανεπιστημιακός, Πάντειο
Την Τρίτη, 6/7/2010 στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ στην οδό Ακαδημίας δόθηκε συνέντευξη τύπου και ακολούθησε συζήτηση της "πρωτοβουλίας για διάλογο και κοινή δράση της Αριστεράς" και τη Δευτέρα, 12 Ιουλίου 2010 στις 7:30 μ.μ. θα ακολουθήσει η πρώτη ανοικτή συνέλευση στο κτήριο της ΟΤΟΕ (Σίνα 16) στην οποία όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να συμμετέχει.
Το κείμενο και οι 62 πρώτες υπογραφές:
Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση έχει σαρωτικές επιπτώσεις σ’ όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής. Στην οικονομία, στην πολιτική, στον πολιτισμό, στη συνείδηση. Η βίαιη αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων η κατάργηση κοινωνικών δικαιωμάτων και η ματαίωση των ονείρων και των προοπτικών της νεολαίας δεν είναι συγκυριακές επιλογές, όπως υποστηρίζει η κηδεμονευόμενη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αλλά οργανωμένοι τρόποι μόνιμης υποβάθμισης της εργατικής τάξης και των εργαζόμενων στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας.
Σ’ αυτό το συνεχώς αυξανόμενο κλίμα αβεβαιότητας και ανασφάλειας η Αριστερά, κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική, οφείλει να αρθεί επιτέλους στο ύψος των περιστάσεων και να ανταποκριθεί στις ανάγκες των εργαζομένων. Ανάμεσα στους πολιτικούς χώρους της Αριστεράς υπάρχουν αναμφισβήτητες διαφορές, όπως, για παράδειγμα αυτές που αφορούν τη θέση της Ελλάδας στην ΕΕ, αλλά και οι σχετικές με τον τρόπο μετάβασης στο σοσιαλισμό, το περιεχόμενο και τη μορφή που αυτός θα έχει τον 21ο αιώνα –ζήτημα που οπωσδήποτε πρέπει να διερευνηθεί και να συζητηθεί με συντροφικό τρόπο, σε μια περίοδο μάλιστα που η δομική κρίση του καπιταλισμού θέτει ‘επί τάπητος’ το στρατηγικό στόχο της σοσιαλιστικής εναλλακτικής. Σήμερα όμως αυτές οι υπαρκτές διαφορές γίνονται συχνά τροχοπέδη, στην πραγματική ανάγκη οργανωμένης αντίστασης του εργαζόμενου λαού απέναντι στην πιο αντιδραστική, αντιλαϊκή, ταξική πολιτική που γνώρισε η χώρα μας, τουλάχιστον στην εποχή της λεγόμενης «μεταπολίτευσης». Είναι ιστορικό καθήκον όλων των πολιτικών κομμάτων και οργανώσεων της Αριστεράς, ανεξαρτήτως του ειδικού τους βάρους, να βρουν εκείνα τα ζητήματα –και είναι πολλά- που μπορούν να οδηγήσουν σε ενότητα δράσης, ανταποκρινόμενα στις διαθέσεις των εργαζόμενων στρωμάτων, των ανέργων και της νεολαίας για συσπείρωση των δυνάμεων του κινήματος.
Με όρους συλλογικού ηγεμόνα και οργανωτή, να διευκολύνουν έτσι τις κοινωνικές διεργασίες, τις αυθόρμητες και συνειδητές συμμαχίες των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς. Να απομονώσουν πρακτικές τυφλής βίας και αδιέξοδων δήθεν αντιεξουσιαστικών ξεσπασμάτων αλλά και κάθε δεξιόστροφη «αριστερή» φρασεολογία που διευκολύνει τελικά τις κυβερνητικές επιλογές. Να δώσουν πολιτική προοπτική στους κοινωνικούς αγώνες συμβάλλοντας στην ανάπτυξή τους. Να βοηθήσουν εργαζόμενες μάζες, που βρίσκονται εγκλωβισμένες σε άλλες πολιτικές επιλογές, να αγωνιστούν για τα πραγματικά δικά τους συμφέροντα. Να αναπτύξουν πρωτοβουλίες θεωρητικού διαλόγου ανάμεσα σ’ όλους τους φορείς της Αριστεράς, με άξονα την υπέρβαση του καπιταλισμού.
Χωρίς να εγκαταλείπουν τους στρατηγικούς στόχους τους, ούτε τις συζητήσεις, τις διαφορές, τις διαφωνίες γι’ αυτούς, οι πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς, εντός και εκτός του κοινοβουλίου, μπορούν και πρέπει να συναντηθούν στη διαμόρφωση μιας ρεαλιστικής πολιτικής πρότασης και κοινής δράσης για την αντιμετώπιση της κρίσης προς όφελος των εργαζομένων στην προσπάθεια εξόδου απ’ αυτήν. Ζητήματα όπως η αντιμετώπιση θεσμικών μορφών καπιταλιστικής ολοκλήρωσης (ΕΕ, ΟΝΕ, ΔΝΤ), η παύση πληρωμών και η διαγραφή του χρέους, το αίτημα εθνικοποίησης τραπεζών, η ρήξη με τις πρακτικές του τραπεζικού και του επιχειρηματικού κατεστημένου, καθώς και η αντιμετώπιση της βίαιης επίθεσης του κεφαλαίου με ριζική αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου, αλλά και η υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, μπορούν να αποτελέσουν τη βάση τέτοιων διεργασιών.
Αθήνα, 6 Ιουλίου 2010
Αγγελόπουλος Θόδωρος, σκηνοθέτης
Αθανασιάδου Μυρσίνη, διδάκτωρ Ιστορίας
Αλαβάνου Αριάδνη, μεταφράστρια
Ανδρεάδης Γιάγκος, πανεπιστημιακός, Πάντειο
Αντωνοπούλου Μαρία, πανεπιστημιακός, Πάντειο
Βαλαβάνη Νάντια, συγγραφέας
Βαμβακάς Κώστας, συνδικαλιστής εκπαιδευτικός
Βασιλειάδου Τέα, δημοσιογράφος
Βατικιώτης Λεωνίδας, διδάκτωρ Οικονομικών Επιστημών
Βενετσάνου Νένα, τραγουδίστρια
Γαλάνης Γιώργος, συνδικαλιστής εκπαιδευτικός
Γέρου Κάτια, ηθοποιός
Γεωργακάκη Ρόδη, αντιδήμαρχος Ελληνικού
Γεωργίου Χρήστος, πανεπιστημιακός, Πανεπιστήμιο Πάτρας
Δημητρίου Αλίντα, σκηνοθέτης
Δημητρίου Σωτήρης, ανθρωπολόγος
Δουζίνας Κώστας, πανεπιστημιακός, πανεπιστήμιο Λονδίνου
Ευσταθίου Κώστας, συνδικαλιστής τραπεζοϋπάλληλος
Ήσυχος Κώστας, συνδικαλιστής Ολυμπιακής
Κακαράς Αντώνης, απόστρατος αρχιπλοίαρχος
Κακναβάτος Έκτωρ, ποιητής
Καλομοίρης Γρηγόρης, συνδικαλιστής εκπαιδευτικός
Καρτερός Θανάσης, δημοσιογράφος
Κιμπουρόπουλος Γιάννης, δημοσιογράφος
Κοκκίνου Μαρία, ζωγράφος
Κουβελάκης Στάθης, πανεπιστημιακός, King’s College (Λονδίνο)
Κουζής Γιάννης, πανεπιστημιακός, Πάντειο
Κορτζίδης Χρήστος, δήμαρχος Ελληνικού
Κοτσυφάκης Θέμης, συνδικαλιστής, ΔΣ ΟΛΜΕ
Κωνσταντακόπουλος Δημήτρης, δημοσιογράφος
Λαπαβίτσας Κώστας, πανεπιστημιακός, Πανεπιστήμιο Λονδίνου
Λεοντής Χρήστος, συνθέτης
Μαίστρος Γιάννης, πανεπιστημιακός, ΕΜΠ
Μανιάτης Γιώργος, πανεπιστημιακός, Πανεπιστήμιο Αθήνας
Μιχελής Κώστας, συνδικαλιστής λογιστής
Μπελαντής Δημήτρης, διδάκτωρ Νομικής
Μπιτσάκης Ευτύχης, πανεπιστημιακός, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων
Ντούμας Χρήστος, πανεπιστημιακός, Πανεπιστήμιο Αθήνας
Παναγιωτόπουλος Χρήστος, συνδικαλιστής ΟΤΑ
Παπαδημητρίου Ζήσης, πανεπιστημιακός, ΑΠΘ
Παπαδημητρίου Μάνια, ηθοποιός
Παπακωνσταντίνου Πέτρος, δημοσιογράφος
Πεππές Ζώης, συνδικαλιστής ΟΤΟΕ
Πορτάλιου Ελένη, πανεπιστημιακός, ΕΜΠ
Πρωτονοτάριος Γιάννης, πανεπιστημιακός, ΕΜΠ
Ρηγοπούλου Πέππη, πανεπιστημιακός, Πανεπιστήμιο Αθήνας
Ριζόπουλος Τάσος, συνδικαλιστής στη φαρμακοβιομηχανία
Ρούσης Γιώργος, πανεπιστημιακός, Πάντειο
Ρούσσος Σίμος, τ. δημοτικός σύμβουλος Χαλανδρίου
Σακελαρόπουλος Σπύρος, πανεπιστημιακός, Πάντειο
Σκαμνάκης Θανάσης, δημοσιογράφος
Σπαθής Μάκης, πανεπιστημιακός, ΕΜΠ
Σπανού Δέσποινα, συνδικαλίστρια ΑΔΕΔΥ
Στάθης (Σταυρόπουλος), σκιτσογράφος
Σταμάτης Κώστας, πανεπιστημιακός, ΑΠΘ
Σωτήρης Παναγιώτης, διδάκτωρ Φιλοσοφίας
Τσακνής Διονύσης, μουσικός
Φράγκου Λία, συνδικαλίστρια, ιδιωτική υπάλληλος
Χατζηστεφάνου Άρης, δημοσιογράφος
Χατζόπουλος Στάθης, δικηγόρος
Χουρμουζιάδης Γιώργος, πανεπιστημιακός, ΑΠΘ
Χρύσης Αλέξανδρος, πανεπιστημιακός, Πάντειο
Κυριακή 4 Ιουλίου 2010
Ανοιχτή συνέλευση συντονισμού
Δευτέρα, 5 Ιούλη 2010, 7 μ.μ.,
στην αίθουσα του συλλόγου της Τράπεζας της Ελλάδας (Σίνα 16)
Η πρόσκληση απευθύνεται από το συντονισμό πρωτοβάθμιων σωματείων ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, σε κάθε σωματείο, επιτροπή αγώνα, συσπείρωση συμβασιούχων, σε κάθε εργαζόμενο.
Για την αγωνιστική απάντηση στη βαρβαρότητα.
Για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής.
Για την απεργία της 8ης Ιούλη. Για την κλιμάκωση των αγώνων, ενάντια στα μέτρα, στο μνημόνιο, την κυρίαρχη πολιτική κυβέρνησης –ΕΕ – ΔΝΤ.
Για την ταξική αγωνιστική ενότητα των εργαζομένων, ενάντια σε λογικές ταξικής συνεργασίας και κυβερνητικού συνδικαλισμού.
Πέμπτη 1 Ιουλίου 2010
Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας, η ενότητα η δύναμη μας
ΝΙΚΟΥ ΓΟΥΡΛΑ
ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ
ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 2 ΙΟΥΛΗ, 7 μ.μ. ΣΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ 2
Ανακοινώσεις:
ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ
ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΤΟΜΕΑ
Ο Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων Ιδιωτικού και Δημόσιου Τομέα καταγγέλλει τις μεθοδεύσεις για απόλυση του συναδέλφου Ν Γουρλά προέδρου του σωματείου εργαζομένων εταιριών στο Αεροδρόμιο Ελ Βενιζέλος από την εργοδοσία της εταιρείας Καταστήματα Τύπου «Papasotiriou Presspoint) Καλούμε όλα τα πρωτοβάθμια σωματεία να πάρουν πρωτοβουλίες καταδίκης των μεθοδεύσεων αυτών με ψηφίσματα διαμαρτυρίας και με την συμμέτοχη τους στην συγκέντρωση διαμαρτυρίας που πραγματοποιεί το Συνδικάτο Εργαζομένων την Παρασκευή στις 7 μμ στην είσοδο 2 στο επίπεδο των αναχωρήσεων για να δώσουμε μαχητική αγωνιστική απάντηση στην εργοδοτική αυθαιρεσία.Η ΜΕΘΟΔΕΥΜΕΝΗ ΑΠΟΛΥΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ
ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ
ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΕΤΑΙΡΙΩΝ
ΣΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ ΑΘΗΝΩΝ
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ -ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ
ΜΕΘΟΔΕΥΟΥΝ ΤΗΝ ΑΠΟΛΥΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟΥ ΜΑΣ
Ν. ΓΟΥΡΛΑ
Η διεύθυνση της εταιρίας Καταστήματα Τύπου «Papasotiriou Presspoint) με συστηματικό τρόπο οργανώνει την απόλυση του συναδέλφου πρόεδρου του συνδικάτου Ν ΓΟΥΡΛΑ. Η εργοδοσία αφοί επιχείρησε με διάφορους τρόπους και στο παρελθόν να απαλλαχτεί από τον συνάδελφο και αφού αντιμετώπισε την έμπρακτη συμπαράσταση και αλληλεγγύη του συνδικαλιστικού κινήματος που ανέτρεψε τα σχέδια της, επιχειρεί και πάλι με άλλους τρόπους να προχωρήσει στην απόλυση του. Αυτή τη φορά του αφαίρεσε με προσχηματικούς λόγους το εργασιακό του αντικείμενο, ενώ με παράνομο και καταχρηστικό τρόπο σφράγισε το γραφείο του, δίνοντας του εντολή να μετακινηθεί τρία χιλιόμετρα μακριά από τον χώρο του αεροδρόμιου στα κεντρικά γραφεία της, αγνοώντας τις συστάσεις της Επιθεώρησης Εργασίας. Ο συνάδελφος αρνήθηκε φυσικά αυτήν την παράνομη εκδικητική βλαπτική μεταβολή, που είναι ολοφάνερο ότι γίνεται για συνδικαλιστικούς λόγους και παρέμεινε στον χώρο του παλιού του γραφείου αρνούμενος να υπακούσει στις παράνομες και καταχρηστικές εντολές της εργοδοσίας.
Όλο αυτό το διάστημα η διεύθυνση της εταιρίας του στέλνει απειλητικά εξώδικα όπου τον κατηγορεί και πάλι για «αντισυμβατική συμπεριφορά» και άρνηση εκτέλεσης εργασίας ενώ του περικόπηκε παράνομα το σύνολο σχεδόν του μισθού του. Όλα αυτά μαζί με πολλά άλλα είναι η νέα τακτική της εργοδοσίας που αποβλέπει στην απόλυση του συναδέλφου. Μαζί και σε συνδυασμό και με άλλα κρούσματα εργοδοτικής τρομοκρατίας και αυθαιρεσίας κάνουν όλο και πιο καθαρό ότι γίνεται μια συντονισμένη επίθεση και που εντάσσεται στις συνεχείς προσπάθειες της συγκεκριμένης εργοδοσίας αλλά και άλλων, για κτύπημα και αποδυνάμωση του συνδικάτου.
Συνάδελφοι
Είναι φανερό ότι η μη καταβολή του μισθού στον συνάδελφο πρόεδρο, αποτελεί παράνομη ενέργεια που αποβλέπει στην προετοιμασία της απόλυσής του. Είναι θέμα τιμής για το συνδικαλιστικό κίνημα να μην επιτρέψει να υλοποιηθούν τα σχέδια της εργοδοσίας, σε μια περίοδο που οι αγώνες του εργατικού κινήματος ενάντια στην πολιτική του ΔΝΤ –ΕΕ-ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ πρέπει να δυναμώσουν, σε χώρους ιδιαίτερα όπως το αεροδρόμιο, όπου εργάζονται χιλιάδες εργαζόμενοι και που η μεγάλη πλειοψηφία τους είναι θύματα βαθιάς εκμετάλλευσης(ενοικιαζόμενοι, μπλοκάκια, τετραωρίτες κλπ)
Καλούμε το εργατικό συνδικαλιστικό όλων των βαθμίδων σε αγωνιστική επαγρύπνηση για να απαντήσει αγωνιστικά με διαμαρτυρίες και κινητοποιήσεις όχι μόνο έξω από τα καταστήματα της εταιρίας στο αεροδρόμιο άλλα και όπου υπάρχουν καταστήματα της εταιρίας ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ σε όλη την Αθήνα σε όλη την Ελλάδα.
ΞΕΚΙΝΩΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 2-7 ΣΤΙΣ 7ΜΜ
ΣΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ 2 ΣΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΤΩΝ ΑΝΑΧΩΡΗΣΕΩΝ
ΓΙΑ ΝΑ ΔΩΣΟΥΜΕ ΜΙΑ ΠΡΩΤΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΑ
ΟΛΟΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΚΕΙ ΝΑ ΜΗ ΛΕΙΨΕΙ ΚΑΝΕΙΣ
Κανένας εργαζόμενος δεν είναι μόνος
Η αλληλεγγύη το όπλο μας η ενότητα η δύναμη μας
ΥΠΟ ΚΑΤΑΛΗΨΗ Η ΕΡΤ
Η ΕΡΤ είναι εύκολος στόχος για κριτική από μέσα και δημοσιογράφους. Οι κατηγορίες είναι πάνω κάτω οι ίδιες και φυσικά θύματα της κριτικής πέφτουν συνήθως και οι εργαζόμενοι, παρότι έχουν τις λιγότερες ευθύνες για την κακοδιαχείριση και τα σκάνδαλα. Ας προσπαθήσουμε να ξεδιαλύνουμε ορισμένα σημεία:
Είναι απαραίτητοι οι συμβασιούχοι;
Γενικώς στην ΕΡΤ όχι. Για αυτήν όμως την ΕΡΤ (και εννοώ ποσοτικά, όχι ποιοτικά) ναι. Είναι απαραίτητοι γιατί δεν κάλυπταν εποχιακές ανάγκες που θα δικαιολογούσαν εποχιακές συμβάσεις, αλλά διαρκείς ανάγκες, για τις οποίες χρησιμοποιούσαν αυτό το παράθυρο, καθώς κόστιζε λιγότερο από το να προσλάβουν μόνιμους εργαζόμενους με προκήρυξη του ΑΣΕΠ.
Πρέπει να γίνουν όλοι αυτοί μόνιμοι;
Φυσικά και όχι. Οι περισσότεροι από τους εργαζόμενους με συμβάσεις έργου δεν διεκδικούν μονιμότητα. Διεκδικούν σταθερή εργασία με ξεκάθαρους και ισότιμους με τους υπόλοιπους εργαζόμενους όρους. Τι σημαίνει αυτό; Να ξέρω αν θα έχω δουλειά το καλοκαίρι ή τον Σεπτέμβριο. Να ξέρω ως πότε θα εργάζομαι για να κανονίσω το σχολείο του παιδιού μου, το δάνειο του αυτοκινήτου μου και γενικότερα τη ζωή μου. Ότι δηλαδή έχετε όλοι. Να έχω άδεια διακοπών ή ασθενείας, να έχω ωράριο και να πληρώνομαι όταν εργάζομαι τις Κυριακές.
Οι περισσότεροι εργαζόμενοι θα ήμασταν ευτυχισμένοι αν είχαμε απλά μια δουλειά με σταθερή και ξεκάθαρη σύμβαση. Δεν έχουμε το όνειρο της μονιμότητας στο δημόσιο, και ειδικά σε ένα δημόσιο που γίνεται καθημερινά χειρότερο κι από τον ιδιωτικό τομέα.
Είναι όλοι τους βύσματα;
Όχι βέβαια. Σίγουρα υπάρχουν και βύσματα και είναι λογικό, καθώς όλες οι προσλήψεις γίνονταν με σχετικά αδιαφανείς διαδικασίες. Τα τελευταία χρόνια, γινόταν μεν προκήρυξη θέσεων, αλλά η επιλογή γινόταν από στελέχη της ΕΡΤ και όχι από το ΑΣΕΠ. Κι αυτό γινόταν επειδή χρησιμοποιούνταν προσωπικό από την ίδια δεξαμενή εργαζομένων, ώστε να επικρατεί μια σταθερότητα στις ζωές τους και μια εργασιακή συνέχεια και εύρυθμη λειτουργία. Κάποιοι προφανώς και πήγαν συστημένοι από πολιτικούς, κάποιοι μπήκαν επειδή εργάζονταν συγγενείς τους, οι περισσότεροι όμως έχουν πάει στην ΕΡΤ, ειδικά όσοι είμαστε δημοσιογράφοι, κατόπιν πρότασης συναδέλφων μας παρουσιαστών, αρχισυντακτών κλπ. Άλλωστε, οι περισσότεροι είμαστε χρόνια επαγγελματίες, μέλη της ΕΣΗΕΑ, με σπουδές, πτυχία και μεταπτυχιακά και είναι όχι απλά επιδίωξη μας, αλλά ΕΠΙΘΥΜΙΑ μας να κριθούμε, αλλά και να ανταμειφθούμε για τα επιπλέον προσόντα μας (σπουδές, πτυχία, γλώσσες, βραβεία κλπ).
Μα χρειάζεται η ΕΡΤ 5500 εργαζόμενους;
Το ερώτημα που ίσως θα ήταν πιο σωστό είναι αν η ΕΡΤ χρειάζεται όλες αυτές τις υπηρεσίες. Ποιες είναι αυτές; 7 τηλεοπτικά κανάλια, 29 ραδιοφωνικοί σταθμοί, 2 μουσικά σύνολα, μία χορωδία, ένα περιοδικό και μια ιστοσελίδα. Για όλα αυτά απασχολεί σήμερα 4.547 εργαζόμενους. 3.500 με συμβάσεις αορίστου χρόνου και 1.047 με συμβάσεις έργου παρότι δεν καλύπτουν εποχιακά κενά, αλλά σταθερές ανάγκες των τελευταίων 8-9 ετών.
Είναι υπεράριθμο το προσωπικό της ΕΡΤ; Ας κάνουμε μια σύγκριση με εισηγμένες ελληνικές εταιρίες ΜΜΕ. Το Alter για ένα μόνο κανάλι απασχολεί 718 άτομα. Η Ελευθεροτυπία για μια εφημερίδα, χωρίς τα πιεστήρια απασχολεί 916 άτομα. Ο τηλεοπτικός σταθμός MEGA, που το σύνολο των παραγωγών του είναι εξωτερικές, μόνο για τη λειτουργία του και τον τομέα ενημέρωσης απασχολεί 639 εργαζόμενους. Ο δε ΔΟΛ σε επίπεδο ομίλου, δηλαδή 3 εφημερίδες, 1 ραδιοσταθμό και 5-6 περιοδικά απασχολεί 1608 εργαζόμενους αορίστου χρόνου και 42 επί συμβάσει.
Τι γίνεται στο εξωτερικό; Η κρατική τηλεόραση της Σουηδίας SVT για 7 τηλεοπτικά κανάλια και 1 ιστοσελίδα απασχολεί 2.300 εργαζόμενους, ενώ η ιρλανδική RTE για 2 τηλεοπτικά κανάλια, 4 ραδιοσταθμούς, 6 ψηφιακούς ραδιοσταθμούς DAB, 1 ιστοσελίδα, 2 ορχήστρες και 1 χορωδία μισθοδοτεί 2.200 εργαζόμενους. Όσο για το BBC που αρέσκονται πολλοί να χρησιμοποιούν ως παράδειγμα και φυσικά δεν μπορεί να είναι μέτρο σύγκρισης με την ΕΡΤ, απασχολεί 23.000 εργαζόμενους για τη λειτουργία 8 τηλεοπτικών δικτύων, 10 ραδιοσταθμών, 3 περιφερειακών ραδιοτηλεοπτικών οργανισμών, 40 τοπικών ραδιοσταθμών, ιστοσελίδων κλπ.
Γιατί να πληρώνω την ΕΡΤ αφού δεν την παρακολουθώ;
Δεν πληρώνετε ΕΡΤ μόνο για τη μισθοδοσία των εργαζομένων. Πληρώνετε για να έχουν έκφραση όσα προγράμματα δεν «χωρούν» στη φιλοσοφία των εμπορικών καναλιών. Πληρώνετε για να βλέπετε όλες τις απόψεις και όλες τις ειδήσεις στα δελτία και τις ενημερωτικές εκπομπές, πληρώνετε για να υπάρχει συμφωνική ορχήστρα, δορυφορικό πρόγραμμα για τους ομογενείς, σταθμός στα βραχέα για τους έλληνες ναυτικούς, η ΕΡΑ ΣΠΟΡ για να ξεδίνεις με τα αθλητικά, η ΝΕΤ 105,8 για να ακούς όταν ταξιδεύεις στην εθνική, το 3ο πρόγραμμα ο μοναδικός σταθμός που παίζει κλασσική μουσική, η ERT digital που έφερε την ψηφιακή το 2006 και ούτω καθεξής. Μπορεί εσύ να μην χρησιμοποιείς καμιά υπηρεσία, αλλά έτσι λειτουργεί το κοινό καλό. Και το αεροπλάνο για την Κάσο επιδοτούμενο είναι, κι ας μην έχει πάει ποτέ… Άλλωστε αν επέλθει εξορθολογισμός στην ΕΡΤ και η ΕΡΤ γίνει πρωτοπόρα, όπως θέλουμε κι εμείς σίγουρα θα εκτιμήσεις την ύπαρξη της.
Από το blog των συμβασιούχων της ΕΡΤ http://ertjournalists.wordpress.com
Είναι απαραίτητοι οι συμβασιούχοι;Γενικώς στην ΕΡΤ όχι. Για αυτήν όμως την ΕΡΤ (και εννοώ ποσοτικά, όχι ποιοτικά) ναι. Είναι απαραίτητοι γιατί δεν κάλυπταν εποχιακές ανάγκες που θα δικαιολογούσαν εποχιακές συμβάσεις, αλλά διαρκείς ανάγκες, για τις οποίες χρησιμοποιούσαν αυτό το παράθυρο, καθώς κόστιζε λιγότερο από το να προσλάβουν μόνιμους εργαζόμενους με προκήρυξη του ΑΣΕΠ.
Πρέπει να γίνουν όλοι αυτοί μόνιμοι;
Φυσικά και όχι. Οι περισσότεροι από τους εργαζόμενους με συμβάσεις έργου δεν διεκδικούν μονιμότητα. Διεκδικούν σταθερή εργασία με ξεκάθαρους και ισότιμους με τους υπόλοιπους εργαζόμενους όρους. Τι σημαίνει αυτό; Να ξέρω αν θα έχω δουλειά το καλοκαίρι ή τον Σεπτέμβριο. Να ξέρω ως πότε θα εργάζομαι για να κανονίσω το σχολείο του παιδιού μου, το δάνειο του αυτοκινήτου μου και γενικότερα τη ζωή μου. Ότι δηλαδή έχετε όλοι. Να έχω άδεια διακοπών ή ασθενείας, να έχω ωράριο και να πληρώνομαι όταν εργάζομαι τις Κυριακές.
Οι περισσότεροι εργαζόμενοι θα ήμασταν ευτυχισμένοι αν είχαμε απλά μια δουλειά με σταθερή και ξεκάθαρη σύμβαση. Δεν έχουμε το όνειρο της μονιμότητας στο δημόσιο, και ειδικά σε ένα δημόσιο που γίνεται καθημερινά χειρότερο κι από τον ιδιωτικό τομέα.
Είναι όλοι τους βύσματα;
Όχι βέβαια. Σίγουρα υπάρχουν και βύσματα και είναι λογικό, καθώς όλες οι προσλήψεις γίνονταν με σχετικά αδιαφανείς διαδικασίες. Τα τελευταία χρόνια, γινόταν μεν προκήρυξη θέσεων, αλλά η επιλογή γινόταν από στελέχη της ΕΡΤ και όχι από το ΑΣΕΠ. Κι αυτό γινόταν επειδή χρησιμοποιούνταν προσωπικό από την ίδια δεξαμενή εργαζομένων, ώστε να επικρατεί μια σταθερότητα στις ζωές τους και μια εργασιακή συνέχεια και εύρυθμη λειτουργία. Κάποιοι προφανώς και πήγαν συστημένοι από πολιτικούς, κάποιοι μπήκαν επειδή εργάζονταν συγγενείς τους, οι περισσότεροι όμως έχουν πάει στην ΕΡΤ, ειδικά όσοι είμαστε δημοσιογράφοι, κατόπιν πρότασης συναδέλφων μας παρουσιαστών, αρχισυντακτών κλπ. Άλλωστε, οι περισσότεροι είμαστε χρόνια επαγγελματίες, μέλη της ΕΣΗΕΑ, με σπουδές, πτυχία και μεταπτυχιακά και είναι όχι απλά επιδίωξη μας, αλλά ΕΠΙΘΥΜΙΑ μας να κριθούμε, αλλά και να ανταμειφθούμε για τα επιπλέον προσόντα μας (σπουδές, πτυχία, γλώσσες, βραβεία κλπ).
Μα χρειάζεται η ΕΡΤ 5500 εργαζόμενους;
Το ερώτημα που ίσως θα ήταν πιο σωστό είναι αν η ΕΡΤ χρειάζεται όλες αυτές τις υπηρεσίες. Ποιες είναι αυτές; 7 τηλεοπτικά κανάλια, 29 ραδιοφωνικοί σταθμοί, 2 μουσικά σύνολα, μία χορωδία, ένα περιοδικό και μια ιστοσελίδα. Για όλα αυτά απασχολεί σήμερα 4.547 εργαζόμενους. 3.500 με συμβάσεις αορίστου χρόνου και 1.047 με συμβάσεις έργου παρότι δεν καλύπτουν εποχιακά κενά, αλλά σταθερές ανάγκες των τελευταίων 8-9 ετών.
Είναι υπεράριθμο το προσωπικό της ΕΡΤ; Ας κάνουμε μια σύγκριση με εισηγμένες ελληνικές εταιρίες ΜΜΕ. Το Alter για ένα μόνο κανάλι απασχολεί 718 άτομα. Η Ελευθεροτυπία για μια εφημερίδα, χωρίς τα πιεστήρια απασχολεί 916 άτομα. Ο τηλεοπτικός σταθμός MEGA, που το σύνολο των παραγωγών του είναι εξωτερικές, μόνο για τη λειτουργία του και τον τομέα ενημέρωσης απασχολεί 639 εργαζόμενους. Ο δε ΔΟΛ σε επίπεδο ομίλου, δηλαδή 3 εφημερίδες, 1 ραδιοσταθμό και 5-6 περιοδικά απασχολεί 1608 εργαζόμενους αορίστου χρόνου και 42 επί συμβάσει.
Τι γίνεται στο εξωτερικό; Η κρατική τηλεόραση της Σουηδίας SVT για 7 τηλεοπτικά κανάλια και 1 ιστοσελίδα απασχολεί 2.300 εργαζόμενους, ενώ η ιρλανδική RTE για 2 τηλεοπτικά κανάλια, 4 ραδιοσταθμούς, 6 ψηφιακούς ραδιοσταθμούς DAB, 1 ιστοσελίδα, 2 ορχήστρες και 1 χορωδία μισθοδοτεί 2.200 εργαζόμενους. Όσο για το BBC που αρέσκονται πολλοί να χρησιμοποιούν ως παράδειγμα και φυσικά δεν μπορεί να είναι μέτρο σύγκρισης με την ΕΡΤ, απασχολεί 23.000 εργαζόμενους για τη λειτουργία 8 τηλεοπτικών δικτύων, 10 ραδιοσταθμών, 3 περιφερειακών ραδιοτηλεοπτικών οργανισμών, 40 τοπικών ραδιοσταθμών, ιστοσελίδων κλπ.
Γιατί να πληρώνω την ΕΡΤ αφού δεν την παρακολουθώ;
Δεν πληρώνετε ΕΡΤ μόνο για τη μισθοδοσία των εργαζομένων. Πληρώνετε για να έχουν έκφραση όσα προγράμματα δεν «χωρούν» στη φιλοσοφία των εμπορικών καναλιών. Πληρώνετε για να βλέπετε όλες τις απόψεις και όλες τις ειδήσεις στα δελτία και τις ενημερωτικές εκπομπές, πληρώνετε για να υπάρχει συμφωνική ορχήστρα, δορυφορικό πρόγραμμα για τους ομογενείς, σταθμός στα βραχέα για τους έλληνες ναυτικούς, η ΕΡΑ ΣΠΟΡ για να ξεδίνεις με τα αθλητικά, η ΝΕΤ 105,8 για να ακούς όταν ταξιδεύεις στην εθνική, το 3ο πρόγραμμα ο μοναδικός σταθμός που παίζει κλασσική μουσική, η ERT digital που έφερε την ψηφιακή το 2006 και ούτω καθεξής. Μπορεί εσύ να μην χρησιμοποιείς καμιά υπηρεσία, αλλά έτσι λειτουργεί το κοινό καλό. Και το αεροπλάνο για την Κάσο επιδοτούμενο είναι, κι ας μην έχει πάει ποτέ… Άλλωστε αν επέλθει εξορθολογισμός στην ΕΡΤ και η ΕΡΤ γίνει πρωτοπόρα, όπως θέλουμε κι εμείς σίγουρα θα εκτιμήσεις την ύπαρξη της.
Από το blog των συμβασιούχων της ΕΡΤ http://ertjournalists.wordpress.com
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)