ΕΑΜ - ΕΛΑΣ - Πολυτεχνείο

Η γέννηση ενός συνθήματος

«...Ο πρώτος εορτασμός του Πολυτεχνείου το 1974 γέννησε έναν ολόκληρο προβληματισμό σχετικά με τις πολιτικές και κοινωνικές συντεταγμένες της εξέγερσης. Η «αναζήτηση ταυτότητας» ενός γεγονότος που ήταν εξαιρετικά νωπό για να μη συγκινεί ή να μη διχάζει δεν ήταν αυτονόητη διαδικασία. Επιδιώκοντας να μεταφέρουν αυτούσιο το πολιτικό φορτίο της αντιδικτατορικής πάλης στο εξομαλυμένο σκηνικό της Μεταπολίτευσης, οι μοναδικοί εχέγγυοι φορείς του εορτασμού –οι φοιτητές–, αναζητούσαν, όπως και στην περίοδο της Χούντας, μέσα από ιστορικά παράλληλα και συνάφειες τον χρονικό εντοπισμό της έναρξης ενός αυτοδύναμου, υπερκομματικού, αριστερού κινήματος, ένα είδος δικαιωτικού μύθου και συνάμα έναν εναλλακτικό τρόπο μνημόνευσης.
Στις θυελλώδεις συζητήσεις γύρω από τον προσφορότερο τρόπο εορτασμού της επετείου, οι αριστεριστές αμφισβήτησαν έντονα την διαλλακτική θέση της ΚΝΕ για μεταφορά του εορτασμού μια βδομάδα μετά, όπως είχε ορίσει η κυβέρνηση Καραμανλή σύμφωνα με το σχεδιασμό της για εκλογές ανήμερα (17 Νοεμβρίου 1974): «Εμείς λέγαμε ότι θα κάνουμε την Παρασκευή στις 15 του μήνα την επέτειο του Πολυτεχνείου διότι δεν είναι «κινητή γιορτή»…Γίνεται λοιπόν ένας τεράστιος καυγάς για το πριν ή το μετά…Είχαμε έδρα μας το Πολυτεχνείο, το κτίριο της Αρχιτεκτονικής. Νομίζω ότι εκεί τα δώσαμε όλα…Θεωρούσαμε ότι κλέβουνε τους νεκρούς […] Αποφασίσαμε η πορεία, για να συνδεθεί το Πολυτεχνείο με την Αντίσταση, να καταλήξει στο σκοπευτήριο της Καισαριανής. Την Παρασκευή στις 15 ήταν η τελευταία προεκλογική ομιλία του Καραμανλή στο Σύνταγμα κι εμείς ανεβαίναμε την Αλεξάνδρας και νομίζαμε ότι θα ήμασταν χίλιοι άνθρωποι. Θυμάμαι, καθόμουνα στο διάζωμα της Αλεξάνδρας για να κοιτάω από κάτω –ήτανε κι ανηφορίτσα– και ήτανε μεγάλη η χαρά μου γιατί μ’ όλο αυτό τον πόλεμο, ήμασταν καμιά εικοσαριά χιλιάδες –ήμασταν πολλοί. Και καταλήγουμε στο σκοπευτήριο. Ο Δημήτρης ο Καμπερίδης, με κείνη την ωραία του βαθιά φωνή, είπε τους νεκρούς. Και ξαφνικά (δεν ξέρω πώς τα ερμηνεύει η ιστορία, εγώ πίστευα πάντα στο αυθόρμητο των πραγμάτων) βγήκε αυτό το σύνθημα. Μπορώ να σου εγγυηθώ ότι δεν ήταν γραμμή κανενός… Λες και οι ψυχές ολωνών το βγάλανε. Κι άρχισε να φωνάζει από κάτω ο κόσμος –και θυμάμαι εγώ ήμουνα δίπλα στο Δημήτρη πάνω εκεί που διάβαζε τους νεκρούς– και βγήκε το σύνθημα ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-Πολυτεχνείο. Εντελώς, εντελώς μόνο του! Τι να σου πω τώρα…Το υπέβαλε ο τόπος; το υπέβαλε η ώρα;…Δεν ξέρω…»2. Το σύνθημα «έπιασε». Το ίδιο και τα αντάρτικα που ήδη είχαν γίνει «must» στις φοιτητοπαρέες. Δεν ήταν απλώς ζήτημα αυτοπροσδιορισμού. Με τρεις λέξεις, η γενιά του Πολυτεχνείου μιλούσε (και) εξ ονόματος της γενιάς της Κατοχής –τότε θαμμένης κάτω από μια τριαντάχρονη επιβεβλημένη σιωπή– αναλαμβάνοντας με τη γενναιοδωρία και το νεανικό της «θράσος» να διεκδικήσει διαχρονικά την αποκατάσταση όλων όσων είχαν παλέψει για την δημοκρατία σε αυτό τον βασανισμένο τόπο...»

ΠΗΓΗ: Ιάσονας Χανδρινός στην εφημερίδα "Δρόμος της αριστεράς"