Όχι στο κλείσιμο νοσοκομείων

Με συγκεντρώσεις στα νοσοκομεία και συναυλία στα Προπύλαια συνεχίζονται οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων ενάντια στο κλείσιμο των νοσοκομείων και στη διαθεσιμότητα (απόλυση) τους.

Συγκεντρώσεις την Τετάρτη 31 Ιουλίου 2013

Ώρα 6:30 μ.μ. στο Γενικό Νοσοκομείο Πατησίων (οδός Χαλκίδος στα Ανω Πατήσια, σταθμός ΗΣΑΠ Αγία Βαρβάρα.

Ώρα 7:00 μ.μ. στο Νοσοσκομείο "Αγία Βαρβάρα" (οδός Δωδεκανήσου 1, Αγία Βαρβάρα)

Συναυλία διαμαρτυρίας την Πέμπτη, 1 Αυγούστου 2013 7:30 μ.μ. στα Προπύλαια που διοργανώνουν σωματεία νοσοκομείων και η ΕΙΝΑΠ

Για μια επίσκεψη … (του Σόιμπλε)

Είναι Πέμπτη, 18 Ιουλίου, 2013. Η Αθήνα θυμίζει έρημη πόλη – για να μην πω κατεχόμενη. Με ένα φετφά χουντικής έμπνευσης, ο Αστυνομικός Διευθυντής Αττικής αποφασίζει και διατάσσει την απαγόρευση των συγκεντρώσεων σε μεγάλη έκταση του κέντρου της Αθήνας, καθώς και το κλείσιμο των κεντρικών σταθμών του Μετρό, για να διαβεί απερίσπαστος και ανεπηρέαστος ο άρχων ανθύπατος, ο εκπρόσωπος του γερμανικού ιμπεριαλισμού, που λυμαίνεται τη χώρα: τα εδάφη της, τον ήλιο της, τα νησιά της, τον αέρα της, τα παιδιά της εργατικής τάξης της.

Το πολιτικό – ου μην αλλά και υπηρετικό – προσωπικό της «ημέτερης» άρχουσας τάξης – της ίδιας αυτής άρχουσας τάξης που μάζεψε τα υπάρχοντά της και τις υπηρέτριές της και τόσκασε για το Κάϊρο το σκληρό Απρίλη του `41, τον υποδέχεται εν χορδαίς και οργάνοις: δε θα βγει χαμένη από τη λεηλασία του αίματος του λαού μας.

Ψάχνω να βρω τη φωνή και τη συνείδηση της εργατικής τάξης μας, του λαού μας, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας. Ψάχνω να βρω το κόμμα που, το 1980, μέσα σε μισή ώρα, κατώρθωσε να στήσει μια μεγαλειώδη συγκέντρωση που συντάραξε την Αθήνα, όταν εν κρυπτώ και παραβύστω ο τότε πρωθυπουργός Κων/νος Καραμανλής ξαναέβαζε την Ελλάδα στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Ψάχνω να βρω το κόμμα που «υποδέχτηκε» το Μπιλ Κλίντον στα 1990, εν μέσω γιουγκοσλαβικού, συγκλονίζοντας όχι μόνο το κέντρο της Αθήνας, αλλά και ολόκληρη την Ευρώπη, παρά την αστυνομική βία και τα χημικά. Ψάχνω να βρω το κόμμα που εμπόδιζε τα νατοϊκά τρένα να φτάσουν στον προορισμό τους, το κόμμα που τα μέλη, τα στελέχη κι οι οπαδοί του διαπαιδαγωγήθηκαν με το σύνθημα «Η Ελλάδα δεν είναι προτεκτοράτο», όχι ως διαπίστωση μιας πραγματικότητας αλλά ως ιστορικό αίτημα ενάντια στο καθεστώς της εξάρτησης. Ένα σύνθημα που το διατράνωναν «σε δρόμους και σε πλατείες» με τις κόκκινες και τις ελληνικές σημαίες πλάι – πλάι. Το κόμμα των «200», της Ηλέκτρας, του Μπελογιάννη που «αγαπούσε την Ελλάδα με το αίμα του».

Όλοι όλες στην Απεργία την Τρίτη 16 Ιούλη

Συντονισμός των Πρωτοβάθμιων Σωματείων
στον Δημόσιο και τον Ιδιωτικό Τομέα

Ανοιχτή συνέλευση του Συντονισμού την Δευτέρα 15 Ιούλη, 7.00 μμ,

(στα γραφεία της ΟΛΜΕ (Ερμού και Κορδάτου 2, Σύνταγμα)

Κινητοποίηση στις 18 Ιούλη στο Σύνταγμα, ενάντια στον ερχομό του Σόιμπλε

Ζητάει αίμα η ΤΡΟΙΚΑ και η αιμοσταγής κυβέρνηση είναι έτοιμη να της το δώσει

Η μαύρη οθόνη που έπεσε με το αποφασίζουμε και διατάζουμε στη συχνότητα της ΕΡΤ δείχνει κυριολεκτικά και συμβολικά τη μαύρη πολιτική του φασισμού κυβέρνησης – EE – ΔΝΤ απέναντι στην κοινωνία. Μετά τις 2.700 απολύσεις της ΕΡΤ θα ακολουθήσουν χιλιάδες άλλες που προωθούνται με το πολυνομοσχέδιο που κατέθεσε και ετοιμάζεται να ψηφήσει τις επόμενες μέρες η κυβέρνηση.

Κώστας Σακκάς: Κορυφαίο ζήτημα δημοκρατίας η άμεση απελευθέρωση του

του Δημήτρη Τζιαντζή

Την 34η ημέρα απεργίας πείνας διανύει ο Κώστας Σακκάς, που εξακολουθεί να κρατείται «προσωρινά» χωρίς δίκη από τις 4 Δεκεμβρίου του 2010 και νοσηλεύεται στον ειδικό θάλαμο κρατουμένων του ΓΝ Νίκαιας. Κάθε μέρα, κάθε ώρα που συνεχίζεται η πρωτοφανής παράνομη και εκδικητική συνέχιση της κράτησής του αυξάνεται η πιθανότητα εμφάνισης μη αναστρέψιμων βλαβών ή ακόμα και αιφνίδιου θανάτου, καθώς ο ασθενής έχει χάσει πάνω από το 15% του σωματικού του βάρους και σύμφωνα με την πιο πρόσφατη γνωμάτευση της παθολόγου που τον εξέτασε, «είναι μαθηματικώς βέβαιο ότι η συνέχιση της αποχής του από το φαγητό θα οδηγήσει σε βέβαιο θάνατο». Ο ίδιος ο αναρχικός Κώστας Σακκάς που από την πρώτη στιγμή έχει τονίσει ότι η απόφασή του για απεργία πείνας, παρά την επιβαρυμένη κατάσταση της υγείας του, «δεν αποτελεί κίνηση απελπισίας, αλλά συνέχισης του αγώνα», είναι αποφασισμένος ή να φύγει ελεύθερος από τον ειδικό θάλαμο κρατουμένων του νοσοκομείου ή να πεθάνει μαχόμενος για τα δικαιώματα όλων, έχοντας ξεκαθαρίσει ότι δεν επιστρέφει στο κελί των φυλακών.