Μια «πατρίδα»-ληστής, γεμάτη σκατόψυχους «τζαμπαμάγκες», εγωιστές και χαιρέκακους ελλειμματικούς, εξαθλιωμένους πνευματικά «κυρ-παντελήδες», δεν είναι η δική μου πατρίδα.
Μια κοινωνία σε γάγγραινα, πνιγμένη στην αφόρητη μπόχα της αποσύνθεσης, πεδίον δόξης λαμπρό στα κάθε είδους και απόχρωσης σκουλήκια, δεν είναι η κοινωνία που θέλω ν’ αφήσω στα παιδιά μου.
Δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα βρίσκει δύναμη να βγαίν’ η φωνή. Δεν ξέρω για πόσο ακόμα τα πόδια θα βαστάνε.
Μα όσο θ’ αντιλαλούνε οι κλαγγές στα ματωμένα βουνά, όσο ο αέρας θα γεμίζει τις «κορφές» της καρδιάς και του μυαλού με δροσιά από έλατο και μυρωδιά απ' αναμμένο μπαρούτι, το χρέος της υπόσχεσης θα οργώνει την ψυχή.
Το δίκιο αργά ή γρήγορα θ’ ανατείλει σαν ήλιος.
Πηγή: Οικοδόμος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου