Από τη χθεσινή κινητοποίηση

Δεν ξέρω τι ήθελε να δείχνει ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, αλλά νομίζω ότι καλά δείχνει, σύμφωνα με το πανό που έβαλαν στη βάση του χθες οι διαδηλωτές

Καλοτάξιδη η νέα εφημερίδα Δρόμος της Αριστεράς

Άρθρο του

Ευτύχη Μπιτσάκη

στη στήλη εντέλει

Ζητούμενο η υπέρβαση

Υπάρχει μια καλή συνήθεια: Να χαιρετίζουμε την έκδοση ενός νέου εντύπου, εφημερίδας ή περιοδικού με την ελπίδα ότι θα συμβάλει στην πολιτισμική ανάπτυξη, στην επιστήμη, στη φιλοσοφία, στην τέχνη, στην πολιτική.
Ο Δρόμος είναι μια πολιτική εφημερίδα, που βλέπει το φως σε σκοτεινούς καιρούς.
Σε εποχή νέων ιμπεριαλιστικών πολέμων, οικονομικής κρίσης, οικολογικής καταστροφής. Σε εποχή παροξυσμού των ενδογενών αντινομιών του παγκοσμιοποιούμενου καπιταλισμού.
Ο Δρόμος ειδικά βλέπει το φως σε μια περίοδο συνεχιζόμενης πολυδιάσπασης της ελληνικής Αριστεράς. Συνεχιζόμενου εμφυλίου πολέμου.
Τι νόημα μπορεί να έχει λοιπόν η έκδοση μιας ακόμη αριστερής εφμερίδας;
 Για να απαντήσουμε ο' αυτό το ερώτημα πρέπει να προσδιορίσουμε το τι απαιτεί η παρούσα ιστορική στιγμή.
Επιγραμματικά: σήμερα υπάρχουν ως γνωστόν τρία κύρια ρεύματα που καλύπτουν το χώρο της ελληνικής Αριστεράς. Και τα τρία, μέσα από διαφορετικούς δρόμους, είναι προϊόντα της κρίσης του παγκόσμιου κομουνιστικού κινήματος με τις ελληνικές ιδιαιτερότητες. Ανάμεσα τους υπάρχουν διαφορές στρατηγικού, για να μην πούμε κοσμοθεωρητικού, χαρακτήρα. Προϊόντα πολλαπλών κρίσεων και διασπάσεων, δεν έχουν ακόμα απαλλαγεί από εχθρότητες, καχυποψία και αμοιβαία αγνόηση και αποξένωση.
Όμως, στην τρομερή εποχή μας και ειδικά στη σημερινή ελληνική πραγματικότητα ο λαός της Αριστεράς, κομματικά ενταγμένος ή ανένταχτος, απαιτεί να σταματήσει επιτέλους ο εμφύλίος ανάμεσα στην αριστερά. Με ποιον τρόπο; Ως «καλοί και αγαθοί» να αφήσουμε στην άκρη τις διαφορές μας; Να ομονοήσουμε και να βαδίσουμε εφεξής εν ομονοία και αγάπη; Προφανώς όχι! Η προϊστορία είναι ακόμα εδώ και οι διαφορές είναι δεδομένες.
Ενότητα πολιτική, ιδεολογική, στρατηγικού χαρακτήρα, δεν μπορεί να υπάρξει αυτήν τη στιγμή.
 Όμως οι διαφορές δεν δικαιολογούν τον εμφύλιο και οι ευθύνες των καθοδηγητικών ομάδων θα είναι ιστορικές αν συνεχιστεί η σημερινή κατάσταση. Δηλαδή: Όχι μόνο η Αριστερά αλλά το σύνολο των υποτελών στρωμάτων και τάξεων ζουν σε μια κατάσταση φτώχειας μέσα στον κοινωνικό πλούτο, καταπάτησης των κατακτήσεων της εργατικής τάξης, κάτω από το άγρυπνο βλέμμα ενός κράτους επιτήρησης και καταστολής.
Μπροστά σ' αυτήν τη ζοφερή πραγματικότητα είναι ανάγκη να ξεκινήσει μια διαδικασία υπέρβασης της σημερινής κατάστασης, η οποία θα μπορέσει να επιτρέψει στην Αριστερά να γίνει κάποτε ηγεμονική δύναμη στην κοινωνία μας. Συγκεκριμένα: Κοινή δράση για την αντιμετώπιση της κρίσιμης σημερινής πραγματικότητας. Διάλογος για ιδεολογικές συγκλίσεις και για υπέρβαση της σημερινής ιδεολογικής περιχαράκωσης. Μέσα από την κοινή δράση και τις ιδεολογικές αποσαφηνίσεις, μέσα από την ανάπτυξη του θεωρητικού διαλόγου, θα δημιουργηθούν προϋποθέσεις για ουσιαστικότερες συγκλίσεις, συνεργασίες, πολιτικές συμμαχίες. Τελικός στόχος, που θα απαιτήσει χρόνο και προσπάθεια: Η συγκρότηση ενός αριστερού μετώπου με στρατηγικό στόχο το σοσιαλισμό.
Η εποχή μας είναι εποχή πλανητικών κινδύνων αλλά και εξίσου νέων, πρωτοφανών δυνατοτήτων. Ο σοσιαλισμός είναι περισσότερο αναγκαίος και επίκαιρος από ποτέ, επειδή αποτελεί αναγκαίο όρο για την ίδια την επιβίωση της ανθρωπότητας. Δεν είδαμε ακόμα το Δρόμο. Αλλά απ' όσα λέγονται, μπορούμε να ελπίσουμε ότι θα υπηρετήσει ένα ενωτικό εγχείρημα. Ότι θα αποτελέσει γέφυρα, δρόμο επικοινωνίας. Ότι θα υπηρετήσει τον υψηλό στόχο της ανασυγκρότησης της ελληνικής Αριστεράς για μια άμεση, ριζοσπαστική στροφή, και με τελικό στρατηγικό στόχο μια μορφή κοινωνικής συμβίωσης «ελεύθερων και ελεύθερα συνεταιρισμένων παραγωγών», σύμφωνα με τη γνωστή ρήση του Μαρξ.

ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ 24 ΦΛΕΒΑΡΗ

ΤΟ ΧΡΕΟΣ, ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΥΠΟΤΕΛΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΡΟΜΟΥ

Ένας ολόκληρος μηχανισμός αστών πολιτικών,"έγκριτων" οικονομολόγων και διατεταγμένων δημοσιογράφων επισείει τον τρόμο του δημοσιονομικού ελλείμματος, με στόχο τη βαθιά κοινωνική οπσθοδρόμηση. Την ίδια ώρα οι διεθνείς χρηματοπιστωτικοί λύκοι στήνουν χώρο πάνω στο πτώμα της οικονομίας του ελληνικού κράτους, γλεντώντας τα νέα υπερκέρδη. Η κρίση είναι γι αυτούς το νέο χρυσοφόρο Ελ Ντοράντο και για μας η απόλυτη εξαθλίωση




Διαβάστε ακόμα:
ΔΗΛΩΣΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ της Νίνας Γεωργιάδου

Η συμφωνία της Βάρκιζας

Η Συμφωνία της Βάρκιζας η πιο πολυσυζητημένη και ακριβοπληρωμένη από το λαό συμφωνία στη σύγχρονη πολιτική ιστορία

Η Συμφωνία της Βάρκιζας υπογράφτηκε στις 12/2/1945, ημέρα Δευτέρα . Αποτελεί την πιο πολυσυζητημένη και πιο ακριβοπληρωμένη από το λαό συμφωνία στη σύγχρονη ελληνική ιστορία. Τις δύο πλευρές εκπροσώπησαν τριμελείς αντιπροσωπείες. Επικεφαλής της αντιπροσωπείας του ΕΑΜ ήταν ο Γ. Σιάντος και συμμετείχαν σ' αυτήν ο Μ. Παρτσαλίδης και ο Ηλ. Τσιριμώκος.Στρατιωτικός σύμβουλος της αντιπροσωπείας ήταν ο στρατηγός και αρχηγός του ΕΛΑΣ, Στ. Σαράφης.Στην αντιπροσωπεία της κυβέρνησης των Αθηνών επικεφαλής ήταν ο υπουργός Εξωτερικών Ι. Σοφιανόπουλος - που ορίστηκε και πρόεδρος της Διάσκεψης - ενώ συμμετείχαν, επίσης, ο υπουργός Εσωτερικών Περικλής Ράλλης (ανήκε στο δεξιό Λαϊκό Κόμμα) και ο υπουργός Γεωργίας Ι. Μακρόπουλος.Στρατιωτικός σύμβουλος της κυβερνητικής αντιπροσωπείας ήταν ο στρατηγός Παυσανίας Κατσώτας.Τέλος, παρατηρητής εκ μέρους του Αρχιεπισκόπου - αντιβασιλιά Δαμασκηνού ήταν ο διευθυντής του Πολιτικού του Γραφείου Ι. Γεωργάκης,μετέπειτα καθηγητής της Παντείου και στενός συνεργάτης του Ωνάση....Πηγή: Ριζοσπάστης

Ο Άρης Βελουχιώτης δεν συμμορφώθηκε σ' αυτή τη συμφωνία, συνεχίζει την ένοπλη πάλη και την πληρώνει με τη ζωή του (16/6/1945)...
Λίγο νωρίτερα σε λόγο του στη Λαμία είχε προειδοποιήσει:
«Αν ζήσει κανένας σας να θυμάται τα λόγια αυτά. Οι Εγγλέζοι θα σας σφάξουν όλους σαν αρνιά, εγώ στα χέρια τους δε θα πέσω, γιατί τα βουνά με ξέρουν. Με την πέτρα προσκέφαλο, την ψείρα συντροφιά, την κάπα σκέπασμα δε θα με ιδούνε ζωντανό στα χέρια τους. Αυτό θέλω να το θυμάστε αν κανένας σας ζήσει.»
Ο Άρης πέρασε στο πάνθεον των λαϊκών ηρώων.
Ο ελληνικός λαός έχει τελεσίδικα αποφασίσει ποιος είναι ο Άρης Βελουχιώτης και τον έχει κατατάξει στις πιο τιμητικές θέσεις που βρέθηκε ποτέ λαϊκός ηγέτης. Ο Άρης Βελουχιώτης έχει μπει στη λαϊκή συνείδηση ως ο αυθεντικότερος εκφραστής του επαναστατικού αγώνα στη χώρα μας οριστικά και αμετάκλητα.

Το κείμενο της Συμφωνίας

Το... «κτήνος» ο Καλλικράτης

Ο Περικλής και ο Καλλικράτης
Του Λ. Σαββίδη

Η Αγαρίστη τα είχε καταφέρει καλά. Η τετραπέρατη γυναίκα, που το παρουσιαστικό της θύμιζε ολόλευκη «Μαργαρίτα», δεν καταγόταν από την Αθήνα και μιλούσε σπαστά την τοπική διάλεκτο, αφού ή γιαγιά της, από την οποία πήρε και το όνομά της, γεννήθηκε στη Σικυώνα. Κάτι τέτοιο δεν την εμπόδισε να ανοίξει τον δρόμο στον γιο της για το ανώτερο αξίωμα της πόλης. Ο μέχρι πρότινος εκλεγμένος άρχοντας Εφιάλτης ήταν πολιτικά νεκρός, ενώ οι σχέσεις με τον πολυαγαπημένο γιο της, τον Περικλή, απεδείκνυαν πώς ο τελευταίος είχε λάβει το δαχτυλίδι της διαδοχής.

Αν και η ενασχόληση του Περικλή με την πολιτική, ακολουθώντας τα χνάρια του πατέρα του, είχε ξεκινήσει αρκετά νωρίτερα, την περίοδο πού ο ...ελαιοπρόσωπος και μικροσκοπικός Εφιάλτης βρισκόταν στην εξουσία, αυτός διατυμπάνιζε παντού πώς είναι ένθερμος υποστηρικτής του. Δεν έχανε δε ευκαιρία να βρεθεί στο πλευρό του, σε ότι ο δυσνόητος -εξαιτίας της δυσκολίας του στην ομιλία- άντρας ζητούσε. Τα πράγματα, βέβαια, στη συνέχεια είχαν αλλάξει... Ό Περικλής βρισκόταν πια στην εξουσία και ο Εφιάλτης έμοιαζε σαν να μην υπήρξε ποτέ για τον ίδιο και τον περίγυρο του!

Φημολογείται, βέβαια, πώς ούτε ο ίδιος ο Περικλής ήταν δεινός ρήτορας, άλλά εμφανίστηκε στην πολιτική ζωή της πόλης σε μία περίοδο όπου οι Αθηναίοι είχαν χάσει την ελπίδα τους. Άλλωστε είναι γνωστή τοις πάσι ή εξάρτηση του πολιτικού άνδρα από μία γυναίκα: Την Ασπασία, πού φαίνεται να είναι και πίσω από τους πολιτικούς του λόγους. Η Εκκλησία του Δήμου του έδωσε λοιπόν τον τίτλο του ανώτατου άρχοντα με 44 ψήφους. Παρ’ ότι δεν επρόκειτο για απόλυτη πλειοψηφία, αποφασίστηκε να προχωρήσει ή διαδικασία της εκλογής, μιας και οι απόντες της ψηφοφορίας βρίσκονταν αδικαιολογήτως στην παραλία.

Αδιαμφισβήτητος παντοκράτορας ο Περικλής, θέλησε να σφραγίσει την ηγεμονία του με ένα μεγάλο έργο το όποιο και θα έμενε στην Ιστορία. Ο οικονομικός λιμός ήταν ήδη προ των πυλών της Αθήνας, άλλά εκείνος δεν νοιαζόταν. Είχε συνάψει συμφωνία με τους συμμάχους, όλους τους πολίτες της τότε γνωστής Ελλάδας πλην Λακεδαιμονίων, από τους οποίους απομυζούσε χωρίς τη θέληση τους τεράστια ποσά χρυσού και πλούτου για τον καλλωπισμό της πόλης του. Η εξωτερική απειλή των βαρβάρων, πού έστελναν τακτικά και αδιαλείπτως αγγελιαφόρους προκειμένου να πάρουν το από τριακονταετίας συμφωνημένο ετήσιο βαλάντιο τους, και ή φαινομενική προσπάθεια του Περικλή να επαναφέρει την τάξη έπεισαν πολλούς Αθηναίους. Έτσι και το μεγαλεπήβολο, άλλά και πολυέξοδο, έργο της κατασκευής του Παρθενώνα και της Ακρόπολης εν γένει παρουσιάστηκε ως απόλυτα αναγκαίο.

Ό Περικλής διατηρούσε από καιρού καλές σχέσεις με τον άνθρωπο πού θα ανελάμβανε την επίβλεψη του έργου. Το νησί της Πάρου είχε εποικιστεί εδώ και αιώνες από Ίωνες της Αττικής, ενώ μετά την περιπέτεια των Περσικών πολέμων βρέθηκε υπό την επιρροή της Αθήνας. Το τελευταίο εκείνο διάστημα αποτελούσε κέντρο πολιτισμού και τέχνης, με εξαίρετα δείγματα γλυπτικής. Ο Φειδίας λοιπόν, αν και άρχοντας του νησιού για αρκετό καιρό, εισάκουσε το κάλεσμα του Περικλή πολύ πριν ο τελευταίος αναλάβει την εξουσία. Τώρα, ως ανταμοιβή για τους κόπους του, βρισκόταν επί τω έργω για το περιβόητο σχέδιο «Καλλικράτης». Ό Φειδίας το είχε ονομάσει έτσι προς τιμήν ενός διακεκριμένου αρχιτέκτονα ονόματι Καλλικράτη, στον όποιο και φιλοδοξούσε να δώσει το έργο.

Τα πράγματα έβαιναν καλώς και οι πολιτικοί αντίπαλοι του Περικλή και του Φειδία δεν έμοιαζαν ικανοί να χαλάσουν τα σχέδια τους. Άλλωστε, ο βασικός του αντίπαλος, ο Κίμωνας, βρισκόταν ήδη εξόριστος λόγω της λακωνόφιλης στάσης του στα οικονομικά θέματα και της ολοένα μεγαλύτερης απόστασης πού είχε αρχίσει να χωρίζει το συντηρητικό κόμμα από τις ευρύτερες λαϊκές μάζες της Αθήνας.

Το έργο βέβαια δεν έγινε χωρίς δυσκολίες. Τον διαγωνισμό προσέβαλε ανοιχτά στην Εκκλησία του Δήμου ένας άλλος γνωστός αρχιτέκτονας, ο Ικτίνος. Προκειμένου να κατευνάσει τα πνεύματα, ό Περικλής αποφάσισε να δώσει από κοινού την κατασκευή της Ακρόπολης στους δυο επιφανείς αρχιτέκτονες.

Οι Αθηναίοι θα θαμπώνονταν από την ομορφιά του πεντελικού μαρμάρου και τη λιτότητα του Παρθενώνα. Βέβαια όλα αυτά λίγη σχέση είχαν με την καθημερινή τους ζωή, η οποία γινόταν όλο και πιο δύσκολη. Γρήγορα τα πανηγύρια και οι διθύραμβοι θα έδιναν τη θέση τους σε στενόχωρους επιτάφιους λόγους. Ο λιμός βρισκόταν ήδη στην καρδιά των Αθηνών και αποδεκάτιζε οικονομικά μα και κοινωνικά δεκάδες πολίτες. Η οργή του δήμου έμελλε να είναι πρωτοφανής απέναντι στην απερίσκεπτη σπατάλη και αμετροέπεια του Περικλή. Ο άρχοντας θα έχανε τα αξιώματα του εν μια νυκτί, ενώ η μάστιγα του λιμού που θα έπληττε οικονομικά την Αθήνα έμελλε να είναι και ο πολιτικός του θάνατος.

Η NEMECIS απέναντι στη διαπραττόμενη εδώ και δεκαετίες ύβριν εις βάρος των Αθηναίων πολιτών.

Από το περιοδικό Nemecis τεύχος 105, Ιανουαρίου 2010